CHICAGO – Ο φαρμακευτικός παράγοντας sorafenib (Nexavar™, Bayer HealthCare Pharmaceuticals) θα μπορούσε να γίνει το πρώτο νέο φάρμακο για τον μεταστατικό καρκίνο θυρεοειδούς, εδώ και 40 χρόνια, και να ανοίξει ένα νέο πεδίο στην Ογκολογία, λέει ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που παρουσιάστηκε στην Ετήσια Συνάντηση της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας.

“Μέχρι τώρα, οι ασθενείς με καρκίνο θυρεοειδούς δεν έχουν έρθει ακόμη στην Ογκολογία, διότι δεν υπήρχε καμία θεραπεία γι’ αυτούς”, σχολίασε ο Marcia Brose, MD, PhD, Επίκουρος Καθηγητής Ωτορινολαρυγγολογίας και Χειρουργικής Κεφαλής και Τραχήλου στο Abramson Cancer Center της Ιατρικής Σχολής Perelman στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania, Philadelphia. “Προηγουμένως, ο καρκίνος θυρεοειδούς γενικά αντιμετωπιζόταν από Ενδοκρινολόγους, επειδή η Ογκολογία δεν είχε αποτελεσματικές θεραπείες σε ασθενείς που ήταν ανθεκτικοί στο ραδιενεργό ιώδιο.”

“Ο καρκίνος θυρεοειδούς έχει τη φήμη ότι είναι ένας “«καλός καρκίνος», επειδή μπορεί εύκολα να θεραπευτεί”,

πρόσθεσε, “αλλά αυτό ισχύει μόνο για το 90% των ασθενών, ενώ στο άλλο 10%, τελικά ο καρκίνος θα τους σκοτώσει. Εάν η χειρουργική επέμβαση δεν μπορεί πλέον να προσφέρει και ο όγκος δεν προσλαμβάνει ραδιενεργό ιώδιο, η συνολική επιβίωση πέφτει περίπου στα 2,5 – 3 χρόνια.”

“Είναι πλέον πολύ σημαντικό για τους γιατρούς που βλέπουν αυτούς τους ασθενείς να τους παραπέμπουν εγκαίρως σε Ογκολόγο διότι τώρα υπάρχει θεραπεία, ενώ για τους Ογκολόγους, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι τώρα έχουμε μία θεραπεία και ελπίζουμε ότι τα δεδομένα από τη μελέτη θα οδηγήσουν στην έγκριση του φαρμάκου”, είπε ο Dr. Brose.

Ο Dr. Brose παρουσίασε τα αποτελέσματα από μια κλινική δοκιμή φάσης 3, γνωστή ως DECISION, σε 417 ασθενείς με προχωρημένο, ανθεκτικό στο ραδιενεργό ιώδιο, διαφοροποιημένο καρκίνο του θυρεοειδούς. Τα αποτελέσματα δείχνουν μια σημαντική βελτίωση στη διάμεση επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου (PFS*, progression-free survival)  στην ομάδα που έλαβε sorafenib (10,8 μήνες) σε σύγκριση με την ομάδα του εικονικού φαρμάκου (5,8 μήνες).

“Το sorafenib έχει χρησιμοποιηθεί εκτός ενδείξεων (off label) για το σκοπό αυτό”, σημείωσε o Dr. Brose, “αλλά ορισμένοι γιατροί δεν είναι άνετοι να συνταγογραφούν εκτός ενδείξεων. Αλλά τα στοιχεία από μια κύρια μελέτη φάσης 3 που δεν είναι απλά θετικά, αλλά εξαιρετικά σημαντικά – ο διπλασιασμός, δηλ. της PFS – ελπίζουμε ότι θα βοηθήσουν περισσότερο τους γιατρούς να αισθάνονται άνετα με τη συνταγογράφηση.”

Η χημειοθεραπεία δεν είναι αποτελεσματική

“Η συμβατική κυτταροτοξική χημειοθεραπεία δεν ήταν αποτελεσματική στην αντιμετώπιση των διαφοροποιημένων καρκίνων του θυρεοειδούς, παρά τη σημαντική τοξικότητα”, σχολίασε ο Zhao Yujie, MD, PhD, Επίκουρος Καθηγητής Ογκολογίας στο Roswell Park Cancer Institute της Νέας Υόρκης.

“Αυτή η τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο, μελέτη φάσης 3 επιβεβαίωσε τα αποτελέσματα προηγούμενης μελέτης φάσης 2, αλλά και έδειξε στατιστικά σημαντική βελτίωση της PFS επιβίωσης κατά 5 μήνες σε σύγκριση με την ομάδα του εικονικού φαρμάκου”, είπε ο Dr. Zhao, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη.

Ο Dr. Zhao σημείωσε ότι επειδή και στο 1/3 των ασθενών που έλαβαν εικονικό φάρμακο παρατηρήθηκε σταθεροποίηση της νόσου για 6 μήνες ή περισσότερο, έχει σημασία η ορθή επιλογή των ασθενών που χρειάζονται τη θεραπεία.

Τι είναι το sorafenib;

Το sorafenib αναστέλλει το ένζυμο της RAF κινάσης, η οποία είναι ένα κρίσιμο συστατικό της σηματοδοτικής οδού RAF / MEK / ERK  που ελέγχει την κυτταρική διαίρεση και τον πολλαπλασιασμό, και επίσης αναστέλλει τον σηματοδοτικό καταρράκτη VEGFR-2/PDGFR-beta . Έχει εγκριθεί για τη θεραπεία του ηπατοκυτταρικού καρκινώματος και του προχωρημένου καρκινώματος νεφρού.

Ποια ήταν τα αποτελέσματα της μελέτης;

Το κύριο τελικό σημείο της μελέτης ήταν η επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου, η οποία εκτιμήθηκε κάθε 8 εβδομάδες. Δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία περιελάμβαναν τη συνολική επιβίωση, το ποσοστό ανταπόκρισης (πλήρης και μερική ανταπόκριση) και την ασφάλεια των φαρμάκων.

Η ιστολογία των όγκων ήταν 57% θηλώδη, 25% θυλακιώδη και 10% ελάχιστα διαφοροποιημένα καρκινώματα θυρεοειδούς, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία (96%) των ασθενών είχαν μεταστατική νόσο. Οι πιο συχνές μεταστάσεις ήταν στους πνεύμονες (71%), τους λεμφαδένες (40%) και τα οστά (14%).

Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι το sorafenib ελάττωσε το ρυθμό εξέλιξης της νόσου κατά 42% (PFS, αναλογία κινδύνου 0,58, p <0.0001).

Η διάμεση συνολική επιβίωση δεν έχει ακόμη επιτευχθεί σε κανένα σκέλος της μελέτης, ενώ το 70% των ασθενών με εικονικό φάρμακο έχουν ήδη αρχίσει να λαμβάνουν sorafenib. Όλες οι αναφερόμενες περιπτώσεις ανταπόκρισης ήταν μερικές – 12,2% στην ομάδα του sorafenib έναντι 0,5% για το εικονικό φάρμακο (p <0.0001). Σταθερή νόσος ≥ 6 μήνες παρουσίασαν το 42% και 33%, αντίστοιχα.

Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες στο σκέλος του sorafenib περιλαμβάνουν αντίδραση του δέρματος στα χέρια και τα πόδια, διάρροια, αλωπεκία, εξάνθημα/απολέπιση, κόπωση, απώλεια βάρους και υπέρταση. Υπήρξε 1 θάνατος σε κάθε σκέλος της μελέτης που αποδόθηκε στη χρήση του sorafenib.

Πώς θα γίνει η επιλογή των ασθενών;

“Υπάρχει μια τεράστια ακάλυπτη ανάγκη για μια αποτελεσματική θεραπεία σε ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο θυρεοειδούς”, δήλωσε η Lori Wirth, MD, ο οποίος προσεγγίστηκε από το Medscape Medical News για σχολιασμό. “Αν και πρόκειται για μια σχετικά σπάνια νόσο, οι ασθενείς ζουν για χρόνια με αυτήν, οπότε υπάρχει ένας αρκετά μεγάλος πληθυσμός που χρήζει θεραπείας”.

«Αυτή ήταν μια θετική μελέτη, και πιστεύω ότι θα πρέπει να υιοθετηθεί ως πρότυπο περίθαλψης στον πληθυσμό αυτό,” είπε η Dr. Wirth, Ιατρικός Διευθυντής στο Center for Head and Neck Cancers, Massachusetts General Cancer Center, Boston. Ωστόσο, επισήμανε ότι αυτή η μελέτη σχεδιάστηκε για ασθενείς με προχωρημένη, μεταστατική νόσο. “Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια προειδοποίηση για τον ενθουσιασμό από αυτά τα αποτελέσματα», είπε.

“Υπήρξε τοξικότητα που σχετίζεται με αυτή τη θεραπεία, συνεπώς μπορεί αυτή να μην είναι κατάλληλη για κάθε ασθενή.”

Σημείωσε επίσης ότι ορισμένοι ασθενείς θα έχουν ένα χαμηλό φορτίο νόσου και θα είναι ασυμπτωματικοί. “Η εξέλιξη της νόσου μπορεί να μη συμβεί για λίγο, και ενώ με το sorafenib μπορεί να συρρικνωθεί ο όγκος, μπορεί να επηρεαστεί η ποιότητα ζωής τους. Οι ασθενείς με μεγάλο φορτίο όγκου, καθώς και εκείνοι με συμπτώματα, θα χρειαστούν θεραπεία και μπορούμε να δικαιολογήσουμε τις παρενέργειες,” εξήγησε η Dr. Wirth. “Αλλά πρέπει να γίνει διάκριση του ποιος πρέπει να αντιμετωπιστεί και ποιος όχι.”

Πηγή: Medscape

*Η επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου [PFS] ορίζεται ως ο χρόνος από την ημέρα της τυχαιοποίησης μέχρι την ημέρα ακτινολογικής εξέλιξης της νόσου.

Στις 30 Μαΐου 2013, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων ολοκλήρωσε την αναθεώρηση των νέων δεδομένων σχετικά με τον κίνδυνο καρκίνου με φάρμακα που περιέχουν ινσουλίνη glargine (Lantus™). H Επιτροπή του Οργανισμού για τα Φαρμακευτικά Προϊόντα για Ανθρώπινη Χρήση (CHMP) έκρινε ότι τα στοιχεία δεν δείχνουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου και ότι η ισορροπία των οφελών και των κινδύνων του φαρμάκου παραμένει αμετάβλητη.

Τα δεδομένα από πληθυσμιακές μελέτες και την επιστημονική βιβλιογραφία δεν υποδεικνύουν αυξημένο κίνδυνο καρκίνου με τη χρήση της ινσουλίνης glargine (Lantus).

Τι είναι η ινσουλίνη glargine;

Η ινσουλίνη glargine είναι μια ενέσιμη ινσουλίνη που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του διαβήτη σε ασθενείς ηλικίας δύο ετών ή μεγαλύτερους.
Η ινσουλίνη glargine είναι ένα είδος ινσουλίνης μακράς δράσης. Απορροφάται πιο αργά από τη φυσιολογική ανθρώπινη ινσουλίνη μετά την ένεση, έχει μεγαλύτερη διάρκεια δράσης, αλλά λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, βοηθώντας τον έλεγχο των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα.
Η ινσουλίνη glargine έχει εγκριθεί στην ΕΕ ως Lantus και Optisulin από τον Ιούνιο του 2000.

Γιατί αναθεωρήθηκε η ινσουλίνη glargine;

Το 2009, η δημοσίευση τεσσάρων μελετών δημιούργησε ανησυχίες για μια πιθανή σχέση μεταξύ της ινσουλίνης glargine (Lantus) και του καρκίνου, ιδίως του καρκίνου του μαστού. Μετά τη δημοσίευση, η CHMP προέβη σε εμπεριστατωμένη επανεξέταση και κατέληξε στο συμπέρασμα, τον Ιούλιο του 2009, ότι, εξαιτίας ορισμένων περιορισμών στον τρόπο που οι μελέτες διεξήχθησαν, η σύνδεση μεταξύ της ινσουλίνης glargine και του καρκίνου δεν μπορούσε να επιβεβαιωθεί ή να αποκλειστεί από τα αποτελέσματα. Επιπλέον, η επιτροπή επεσήμανε ότι τα αποτελέσματα των μελετών δεν ήταν συνεπή.
Η CHMP ζήτησε από την εταιρεία που εμπορεύεται το φάρμακο περαιτέρω στοιχεία. Η εταιρεία στη συνέχεια διεξήγαγε περαιτέρω μελέτες και υπέβαλε τα αποτελέσματα της στη CHMP για αναθεώρηση.

Ποια είναι τα στοιχεία που περιλαμβάνονται σε αυτή την αναθεώρηση;

Η τρέχουσα αναθεώρηση περιελάμβανε στοιχεία από τρεις μελέτες βασισμένες στον πληθυσμό. Δύο από αυτές ήταν μελέτες cohort (μελέτες που παρακολουθούν και συλλέγουν δεδομένα από ένα συγκεκριμένο πληθυσμό ασθενών, που είναι γνωστή ως μία ομάδα): η μία μελέτη συνέλεξε δεδομένα από περίπου 175.000 ασθενείς στη Βόρεια Ευρώπη, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε θεραπεία με ινσουλίνη glargine, ή ανθρώπινη ινσουλίνη ή συνδυασμό ινσουλινών, ενώ η άλλη συνέλεξε δεδομένα από περίπου 140.000 ασθενείς στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Αμφότερες οι μελέτες εξέτασαν την εμφάνιση καρκίνου του μαστού, του παχέος εντέρου και καρκίνου του προστάτη με τις διάφορες ινσουλίνες.
Η τρίτη μελέτη ήταν μια μελέτη «ασθενών-μαρτύρων» που διεξήχθη στον Καναδά, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η μελέτη συνέκρινε 775 ασθενείς με διαβήτη που είχαν καρκίνο του μαστού με μια ομάδα ελέγχου ασθενών με διαβήτη που δεν είχαν καρκίνο του μαστού. Ο στόχος ήταν να διαπιστωθεί αν υπήρχε οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ των ινσουλινών που οι ασθενείς ελάμβαναν και την εμφάνιση καρκίνου του μαστού. Η μελέτη συνέκρινε την ινσουλίνη glargine με την ανθρώπινη ινσουλίνη και άλλους τύπους ινσουλίνης.
Η αναθεώρηση περιλαμβάνει επίσης δεδομένα που προκύπτουν από μια ενδελεχή έρευνα των μελετών στην επιστημονική βιβλιογραφία που διερευνούν τη σχέση μεταξύ της ινσουλίνης glargine και του καρκίνου.

Ποια είναι τα πορίσματα της CHMP;

Με βάση την αξιολόγηση των πληθυσμιακών μελετών, η CHMP κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, συνολικά, τα δεδομένα δεν δείχνουν αυξημένο κίνδυνο καρκίνου με την ινσουλίνη glargine (Lantus), σημειώνοντας ότι δεν υπάρχει κανένας γνωστός μηχανισμός με τον οποίο η ινσουλίνη glargine θα μπορούσε να προκαλέσει καρκίνο και ότι ο κίνδυνος καρκίνου δεν έχει παρατηρηθεί σε εργαστηριακές μελέτες.
Όπως για όλα τα φάρμακα, ο Οργανισμός θα συνεχίσει να αξιολογεί όλα τα νέα στοιχεία που είναι διαθέσιμα σε αυτόν τον τομέα, ως μέρος της συνήθους παρακολούθησης του φαρμάκου.

Πηγή: Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων

Η οστεοπόρωση είναι μια ύπουλη νόσος που καθιστά το σκελετό μας ευάλωτο στα κατάγματα. Παρά το ότι υπάρχουν αρκετές και αποτελεσματικές παρεμβάσεις για την πρόληψη του κινδύνου καταγμάτων, η αποτυχία να ακολουθήσουμε με συνέπεια τη φαρμακευτική μας αγωγή έχει αποκαρδιωτικές και δραματικές συνέπειες στην ποιότητα ζωής μας.

Πριν από λίγες ημέρες, μίλησα με μια ασθενή, η οποία είχε ολοκληρώσει ένα διετή θεραπευτικό κύκλο για την οστεοπόρωση και έχρηζε επαναξιολόγησης για συνέχιση ή όχι της θεραπείας της με κάποια εναλλακτική φαρμακευτική αγωγή. Η ασθενής, έχοντας ιστορικό πολλαπλών σπονδυλικών καταγμάτων, είχε επισκεφθεί τον ιατρό της, ο οποίος της πρότεινε μια νέα θεραπεία.

Η νέα θεραπεία δεν ξεκίνησε διότι η ασθενής, διαβάζοντας το συνοδευτικό φύλλο οδηγιών του φαρμάκου, προβληματίστηκε για τις πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες. Δε συμβουλεύτηκε, ωστόσο, τον ιατρό της και πέρασαν έκτοτε 2 και πλέον μήνες χωρίς να λαμβάνει καμία αγωγή.

Πόσο ασφαλής είναι όμως αυτή η στάση απέναντι σ’ ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας; Ας θυμηθούμε μερικά πράγματα που λέγαμε πριν από 2 περίπου χρόνια στην Παγκόσμια Ημέρα Οστεοπόρωσης, το 2011.

• Τί είναι η οστεοπόρωση;

Η οστεοπόρωση είναι μια χρόνια νόσος που χαρακτηρίζεται από μειωμένη αντοχή των οστών στα μηχανικά ερεθίσματα που έχει σαν συνέπεια την πρόκληση καταγμάτων. Προσβάλλει γυναίκες και άνδρες και η επίπτωσή της αυξάνεται παγκοσμίως με την πάροδο των ετών, ενώ αν δεν προκαλέσει κάποιο κάταγμα, συνήθως δε συνοδεύεται από συμπτώματα.

• Υπάρχουν αποτελεσματικές θεραπείες κατά της οστεοπόρωσης; Κι αν ναι, γιατί πολλοί ασθενείς εξακολουθούν να παρουσιάζουν κατάγματα;

Τα τελευταία χρόνια, έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος στην αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης. Τα φάρμακα που έχουμε στη διάθεσή μας είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά στη μείωση του κινδύνου καταγμάτων, ενώ και η ασφάλειά τους είναι επιβεβαιωμένη στην πράξη.

Ωστόσο, ένας από τους βασικούς λόγους αποτυχίας της θεραπείας είναι το ότι αρκετοί ασθενείς δε λαμβάνουν τα φάρμακά τους όσο συχνά θα έπρεπε ή για το χρονικό διάστημα που συνέστησε ο ιατρός τους. Έχει παρατηρηθεί ότι περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς διακόπτουν την αγωγή τους πριν την ολοκλήρωση 12 μηνών θεραπείας.

• Γιατί μια θεραπεία πρέπει να είναι ολοκληρωμένη, δηλαδή να έχει διάρκεια και συνέπεια;

Για να αποκομίσουμε το μέγιστο όφελος από τη θεραπεία κατά της οστεοπόρωσης χρειάζεται να παίρνουμε τα φάρμακά μας με το σωστό τρόπο και με τη συνιστώμενη διάρκεια. Έτσι, αυτά θα απορροφώνται καλύτερα, θα επιτυγχάνεται μεγαλύτερη συγκέντρωσή τους στα κόκκαλά μας και θα μπορούν να δράσουν εκεί για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι οι ασθενείς που διέκοψαν την αγωγή τους υπέστησαν περισσότερα κατάγματα από αυτούς που τη συνέχιζαν. Έτσι, ακόμη κι αν αισθάνομαστε πολύ καλά, είναι πολύ σημαντικό να  παίρνουμε τα φάρμακά μας.

• Δεν θέλω να παίρνω φάρμακα, πράττω σωστά;

Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα από τα τελειότερα δημιουργήματα στη φύση. Για διάφορους λόγους ωστόσο, μπορεί να παρουσιάσει δυσλειτουργίες και φθορά. Η ηλικία είναι μονάχα ένας από τους λόγους αυτής της φθοράς και η πρόοδος της επιστήμης και της φαρμακευτικής έχει συμβάλλει στην αναχαίτιση αυτής της διαδικασίας, την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Αυτός είναι και ο στόχος της χορήγησης φαρμακευτικής αγωγής κατά της οστεοπόρωσης. Σήμερα, έχουμε τα μέσα για την αντιμετώπισή της. Γιατί θα πρέπει η ευκαιρία αυτή να χαθεί;

• Συχνά παραλείπω μερικές δόσεις της φαρμακευτικής μου αγωγής. Τι πρέπει να κάνω;

Το να παραλείψουμε μια δόση είναι πιο συχνό απ’ ό,τι νομίζουμε. Τονίστηκε παραπάνω η σπουδαιότητα της σωστής και τακτικής λήψης της φαρμακευτικής μας αγωγής.

Σε περίπτωση που παραλείψουμε μια δόση, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο φύλλο οδηγιών για το χρήστη ή να συμβουλευτούμε το φαρμακοποιό μας. Αν, για οποιονδήποτε λόγο, παραλείψουμε περισσότερες δόσεις ή δεν εμφανιστούμε στην προκαθορισμένη ημερομηνία για την επανάληψη ενέσιμης θεραπείας, οφείλουμε να ενημερώσουμε το γιατρό μας. Με αυτόν τον τρόπο θα εκθέσουμε τους προβληματισμούς μας και θα συμβάλλουμε ενεργά στη βελτιστοποίηση του θεραπευτικού σχήματος, είτε διατηρήσουμε το ίδιο είτε το αλλάξουμε.

Στην αντιμετώπιση χρονίων παθήσεων, όπως η οστεοπόρωση, γιατρός και ασθενής είναι συνοδοιπόροι. Η επιλογή, η εμπιστοσύνη και η ενημέρωση προς, αλλά και από το γιατρό είναι κλειδιά για την επιτυχία μιας μακροχρόνιας θεραπευτικής σχέσης.

• Μετά από μια συγκεκριμένη αγωγή αυξήθηκε η οστική μου πυκνότητα. Θα πρέπει να σταματήσω την θεραπεία;

Η μέτρηση της οστικής πυκνότητας είναι σπουδαίο εργαλείο στην παρακολούθηση της θεραπείας της οστεοπόρωσης και την εκτίμηση της αποτελεσματικότητάς της.

Μια επόμενη μέτρηση μπορεί να δείξει αύξηση της οστικής πυκνότητας, στοιχείο που μπορεί να υποδηλώνει βελτίωση και γεμίζει με ικανοποίηση ασθενείς και γιατρούς. Άλλοτε πάλι, μπορεί να δείξει μείωση της οστικής πυκνότητας. Και αναρωτιέται κανείς: «Τσάμπα» τα έπαιρνα όλα αυτά τα φάρμακα;

Δεν πρέπει να βιαζόμαστε να αξιολογήσουμε τα αποτελέσματα της φαρμακευτικής θεραπείας. Το όφελος από την αγωγή κατά της οστεοπόρωσης είναι μεγάλο. Μπορεί να είναι άμεσο, αλλά συνήθως φαίνεται μετά από αρκετά χρόνια. Ούτε ο ενθουσιασμός ούτε η απογοήτευση είναι σύμμαχοι στην αντιμετώπιση χρονίων παθήσεων, όπως είναι η οστεοπόρωση.

Η επικοινωνία και η εμπιστοσύνη στο γιατρό μας, αλλά και η επίγνωση του τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για την αποτελεσματικότητα της θεραπείας μας.

• Γιατί ο γνωστός/φίλος/συγγενής μου που έχει την ίδια πάθηση με εμένα λαμβάνει εντελώς διαφορετική αγωγή;

Κάθε ζωντανός οργανισμός είναι διαφορετικός. Αυτή είναι η ομορφιά της φύσης. Έτσι, ένα φάρμακο μπορεί να είναι περισσότερο ταιριαστό σε έναν ανθρώπινο οργανισμό σε σχέση με κάποιο άλλο. Οι γιατροί το ονομάζουν «εξατομίκευση της θεραπείας».

Οι ιδιαιτερότητες που διαφοροποιούν την επιλογή ενός σκευάσματος μπορεί να σχετίζονται με την ηλικία, την παρουσία άλλων χρονίων νοσημάτων, τον τρόπο ζωής, τις πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες αλλά και την προτίμηση του ασθενούς. Όλα θα πρέπει να ζυγίζονται για να επιτύχουμε το μέγιστο δυνατό όφελος από τη θεραπεία.

Είναι πολύ σημαντικό να μοιραζόμαστε με τους συγγενείς ή τους φίλους μας πληροφορίες σχετικά με την θεραπεία κατά της οστεοπόρωσης. Συχνά, βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα την πάθησή μας. Απ’ την άλλη, κινδυνεύουμε να συντηρήσουμε «μύθους» και να πέσουμε θύματα παραπληροφόρησης. Η συζήτηση με το γιατρό μας θα μας βοηθήσει να κάνουμε τη βέλτιστη επιλογή γιατί – μην το ξεχνάμε – το φάρμακο προορίζεται για εμάς.

• Επειδή παίρνω φάρμακα και για άλλες παθήσεις, προτιμώ να σταματήσω την θεραπεία για την οστεοπόρωση. Έχω δίκιο;

Πολλοί άνθρωποι παίρνουν φάρμακα για συχνές παθήσεις, όπως η αρτηριακή υπέρταση, ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπερχοληστερολαιμία, η οστεοαρθρίτιδα, τα αναπνευστικά και άλλα νοσήματα. Ωστόσο, η επίπτωση της οστεοπόρωσης έχει συστηματικά υποεκτιμηθεί. Αυτό δεν είναι μόνο επικίνδυνο, αλλά οδυνηρό για όσους βιώνουν τις συνέπειες των καταγμάτων.

Ένα κάταγμα είναι τόσο επώδυνο που μπορεί να εκτοξεύσει την αρτηριακή πίεση και να απορρυθμίσει δραματικά το σάκχαρο. Η προοδευτική απώλεια ύψους και η κύφωση επιβαρύνουν την αναπνευστική και καρδιακή λειτουργία. Η ακινητοποίηση συμβάλλει στην αύξηση του σωματικού βάρους και στην άνοδο των επιπέδων των λιπιδίων.

Κάθε σύστημα αλληλεπιδρά αρμονικά με τα υπόλοιπα και όταν πάσχει το ένα νοσεί όλος ο οργανισμός. Έτσι πρέπει να βλέπουμε το ανθρώπινο σώμα, σαν ένα. Δεν υπάρχει χώρος για διαχωρισμούς όταν στόχος είναι η ποιότητα ζωής.

Η οστεοπόρωση είναι μια ύπουλη νόσος. Ερευνητές, θεραπευτές, φαρμακευτικές εταιρείες και ασθενείς, όλοι μαζί έχουν καταφέρει σημαντικά βήματα στην αντιμετώπισή της και συνεχίζουν να εργάζονται για να μας προσφέρουν καλύτερη ποιότητα ζωής.

Παίρνουμε τα φάρμακά μας όπως και για όσο πρέπει για να έχουμε γερά κόκκαλα. Και «γερά κόκκαλα» σημαίνει περισσότερος χρόνος για ευχάριστη και παραγωγική εργασία, διασκέδαση και προσφορά σε αυτούς που αγαπάμε χωρίς περιορισμούς και εξαρτήσεις.

Δε θυσιάζουμε τίποτε από αυτά. Εσύ;