Η συχνότητα εμφάνισης του καρκίνου του θυρεοειδούς έχει αυξηθεί κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών. Μερικοί αποδίδουν το γεγονός αυτό στην εκτεταμένη χρήση των υπερηχογραφημάτων και της παρακέντησης (FNA) των μικρών όζων του θυρεοειδούς. Ωστόσο, υπήρξε επίσης αύξηση των καρκίνων του θυρεοειδούς που ήταν μεγαλύτεροι από 4 cm, κάτι που θα μπορούσε κανείς εύκολα να ανακαλύψει κλινικά.

Υπάρχει έντονη συζήτηση σχετικά με το κατά πόσον η αυξημένη επίπτωση καρκίνου του θυρεοειδούς είναι μια πραγματική αύξηση ή οφείλεται στην εντατική εφαρμογή διαγνωστικών και ανιχνευτικών μεθόδων.

Η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας είναι πιθανό να συνδέεται με την κοινωνικοοικονομική κατάσταση (SES, socioeconomic status). Για να διερευνήσουν τη συμβολή των διαγνωστικών – ανιχνευτικών μεθόδων στις πρόσφατες αυξήσεις της συχνότητας εμφάνισης του καρκίνου του θυρεοειδούς, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τέξας των ΗΠΑ συνέκριναν τις τάσεις στην εμφάνιση καρκίνου του θυρεοειδούς μεταξύ περιοχών χαμηλής και υψηλής κοινωνικοοικονομικής κατάστασης στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια των 3 τελευταίων δεκαετιών.

Μέθοδοι

Οι γεωγραφικές περιοχές σταθμίστηκαν με ένα μέσο δείκτη του εισοδήματος των νοικοκυριών. Για τη στάθμιση της δυνατότητας πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, οι περιοχές χωρίστηκαν σε 2 κατηγορίες: αυτές που βρίσκονταν κοντά σε μια μητροπολιτική περιοχή και αυτές που βρίσκονταν πιο μακριά. Στη συνέχεια, οι εν λόγω περιοχές χωρίστηκαν σε τεταρτημόρια με βάση τα οικονομικά δεδομένα.

Οι ερευνητές δημιούργησαν ένα σύνθετο δείκτη της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης (SES) που περιλαμβάνει: το κόστος ζωής προσαρμοσμένο στο μέσο εισόδημα των νοικοκυριών, το ποσοστό του πληθυσμού με τουλάχιστον δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το ποσοστό του πληθυσμού με ασφαλιστική κάλυψη.

Αποτελέσματα

Η βάση δεδομένων περιελάμβανε 49.819 ασθενείς με καρκίνο του θυρεοειδούς μεταξύ 1980-2008. Η κατανομή των δεικτών της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης υποδηλώνει ότι οι ασθενείς με καρκίνο του θυρεοειδούς έτειναν να διαμένουν σε περιοχές με υψηλότερο δείκτη SES από το μέσο όρο του πληθυσμού των ΗΠΑ.

Μεταξύ των ασθενών με καρκίνο του θυρεοειδούς, το 95% ήταν από περιοχές που βρίσκονται μέσα ή κοντά σε αστικά κέντρα.

Σε περιοχές με υψηλό σύνθετο δείκτη SES, η αύξηση στην επίπτωση καρκίνου ήταν μέτρια κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, αλλά πιο έντονη μετά το 1996. Αντίθετα, σε κομητείες με χαμηλό σύνθετο δείκτη SES, η συχνότητα εμφάνισης καρκίνου θυρεοειδούς αυξήθηκε μέτρια, αλλά σταθερά, καθ ‘όλη τη διάρκεια της μελέτης.

Η επίπτωση καρκίνου του θυρεοειδούς όλων των μεγεθών αυξήθηκε (1,1 έως 2 cm, 2 έως 4 cm, και > 4 cm) σε όλα τα τεταρτημόρια του δείκτη SES sτο χρονικό διάστημα 1980-2010.

Οι αυξήσεις στην επίπτωση καρκίνου του θυρεοειδούς ήταν παρόμοιες τόσο στις μητροπολιτικές επαρχίες όσο και σε περιοχές μακριά από τα αστικά κέντρα.

Συμπεράσματα

Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες και η πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη δεν εξηγούν την αυξανόμενη συχνότητα εμφάνισης του καρκίνου του θυρεοειδούς. Συνεπώς, είναι πιθανό να υπάρχει μια πραγματική αύξηση στη συχνότητα εμφάνισης καρκίνου του θυρεοειδούς.

Πηγή: Clinical Thyroidology

Τα τελευταία 10 χρόνια σημειώθηκε μεγάλη σύγχυση σχετικά με τη χρήση της ορμονικής θεραπείας στην εμμηνόπαυση (ΟΘΕ). Νέα στοιχεία αμφισβήτησαν προηγουμένως αποδεκτές κλινικές κατευθυντήριες οδηγίες, ιδίως σχετικά με την ασφάλεια και την πρόληψη των ασθενειών. Σαν αποτέλεσμα, πολλές γυναίκες στερήθηκαν χωρίς λόγο την ορμονική θεραπεία.

Η Διεθνής Εταιρεία Εμμηνόπαυσης (IMS), σε συνεργασία με πολλές άλλες επιστημονικές εταιρείες, εξέδωσαν μια από κοινού δήλωση – συναίνεση σχετικά με την ορμονική θεραπεία στην εμμηνόπαυση, με σκοπό να ενημερώσουν και να ενισχύσουν τις γυναίκες και τους επαγγελματίες υγείας γύρω από την κατάλληλη εφαρμογή της ΟΘΕ. Παραθέτουμε τα βασικά σημεία της δήλωσης:

Η ορμονική θεραπεία είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία για τα αγγειοκινητικά συμπτώματα που σχετίζονται με την εμμηνόπαυση σε οποιαδήποτε ηλικία, αλλά τα οφέλη είναι πιο πιθανό να υπερτερούν των κινδύνων για γυναίκες πριν από την ηλικία των 60 ετών ή εντός των πρώτων 10 ετών μετά την εμμηνόπαυση.

• Η ΟΘΕ είναι αποτελεσματική και κατάλληλη για την πρόληψη των καταγμάτων που σχετίζονται με την οστεοπόρωση σε υψηλού κινδύνου γυναίκες πριν την ηλικία των 60 ετών ή μέσα σε 10 χρόνια μετά την εμμηνόπαυση.
• Τυχαιοποιημένες κλινικές μελέτες, μελέτες παρατήρησης, καθώς και δεδομένα από μετα-αναλύσεις έχουν προσκομίσει ενδείξεις ότι η μονοθεραπεία με οιστρογόνα στις συνήθεις δόσεις ενδέχεται να μειώνει τη θνησιμότητα από στεφανιαία νόσο και από κάθε αιτία σε γυναίκες ηλικίας κάτω των 60 ετών και εντός 10 χρόνων από την εμμηνόπαυση.
• Η τοπική θεραπεία με χαμηλής δόσης οιστρογόνα προτιμάται για τις γυναίκες, των οποίων τα συμπτώματα περιορίζονται σε κολπική ξηρότητα ή σχετιζόμενη δυσφορία κατά τη σεξουαλική επαφή.
• Τα οιστρογόνα, ως μονοθεραπεία, είναι κατάλληλα σε γυναίκες μετά από υστερεκτομή, αλλά απαιτείται επιπλέον προγεσταγόνο σε παρουσία μήτρας.
• Η επιλογή της ΟΘΕ είναι μια εξατομικευμένη απόφαση όσον αφορά στην ποιότητα ζωής και τις προτεραιότητες στην υγεία, καθώς και σε προσωπικούς παράγοντες κινδύνου, όπως η ηλικία, ο χρόνος από την εμμηνόπαυση και ο κίνδυνος φλεβικής θρομβοεμβολικής νόσου, εγκεφαλικού επεισοδίου, ισχαιμικής καρδιοπάθειας και καρκίνου του μαστού.
• Ο κίνδυνος φλεβικής θρομβοεμβολής και ισχαιμικού αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου αυξάνεται με την από του στόματος ΟΘΕ, αλλά ο απόλυτος κίνδυνος είναι σπάνιος κάτω από την ηλικία των 60 χρόνων. Οι μελέτες παρατήρησης δείχνουν χαμηλότερο κίνδυνο με τη διαδερμική θεραπεία.
• Ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του μαστού σε γυναίκες άνω των 50 ετών που σχετίζεται με την ΟΘΕ είναι ένα περίπλοκο θέμα. Ο αυξημένος κίνδυνος καρκίνου του μαστού σχετίζεται πρωτίστως με την προσθήκη ενός προγεσταγόνου στη θεραπεία με οιστρογόνα και με τη διάρκεια της χρήσης.

Ο κίνδυνος καρκίνου του μαστού που οφείλεται στην ορμονική θεραπεία της εμμηνόπαυσης είναι μικρός και μειώνεται μετά τη διακοπή της αγωγής.

• Η δόση και η διάρκεια της ΟΘΕ πρέπει να είναι συνεπείς με τους στόχους και την ασφάλεια της θεραπείας και θα πρέπει να εξατομικεύεται.
• Σε γυναίκες με πρόωρη ωοθηκική ανεπάρκεια, η συστηματική ΟΘΕ συνιστάται τουλάχιστον μέχρι την μέση ηλικία της φυσιολογικής εμμηνόπαυσης.