Μια ανασκόπηση Ελληνίδων ερευνητριών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, που δημοσιεύτηκε στο Thyroid, έρχεται να φωτίσει την πιθανή σχέση της παχυσαρκίας με την εμφάνιση καρκίνου του θυρεοειδούς.

Συσχέτιση της παχυσαρκίας με τον καρκίνο θυρεοειδούς

Πολλές μελέτες υποστηρίζουν ότι η αύξηση του δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο καρκίνου του θυρεοειδούς τόσο σε γυναίκες όσο και σε άνδρες, αν και η επίδραση του φύλου στην παραπάνω συσχέτιση δεν ήταν συνεπής μεταξύ των μελετών.

Επίσης, η διάρκεια, αλλά και η ηλικία εμφάνισης της παχυσαρκίας, θα μπορούσαν να παίζουν σημαντικό ρόλο στον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου θυρεοειδούς. Έτσι, όσο πιο νωρίς κατά την ενήλικη ζωή, εμφανίζεται η παχυσαρκία, και όσο περισσότερο αυτή διαρκεί, φαίνεται να σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο καρκίνου.

Εκτός από την παχυσαρκία αυτή καθ’ αυτή, στην εμφάνιση καρκίνου του θυρεοειδούς θα μπορούσε να συμβάλλει και η διατροφή. Αναφέρεται ότι η κατανάλωση πρωτεϊνών και υδατανθράκων ήταν σημαντικά μεγαλύτερη σε ασθενείς με καρκίνο θυρεοειδούς, ενώ η κατανάλωση λιπών, φυτικών ινών και η σωματική άσκηση δε φάνηκε να είχαν μια συνεπή συσχέτιση με τον καρκίνο.

Παχυσαρκία και συμπεριφορά του καρκίνου θυρεοειδούς

Σε μια αναδρομική μελέτη 2.057 ασθενών με θηλώδες καρκίνωμα του θυρεοειδούς (PTC), διαπιστώθηκε ότι ο μεγαλύτερος ΔΜΣ σχετιζόταν με πιο επιθετικό φαινότυπο, δηλαδή με αυξημένο μέγεθος του όγκου, εξωθυρεοειδική επέκταση και προχωρημένο στάδιο νόσου, χωρίς, ωστόσο, να βρεθεί σχέση μεταξύ της παχυσαρκίας και των ποσοστών υποτροπής. Ομοίως, ο αυξημένος ΔΜΣ συνδέθηκε με πιο προχωρημένο στάδιο και επιθετικότερο ιστοπαθολογικό υπότυπο του PTC σε μελέτη 443 ασθενών με PTC. Αντίθετα, σε άλλη μελέτη δεν βρέθηκε καμία συσχέτιση του ΔΜΣ με το στάδιο, την αγγειακή διήθηση ή την υποτροπή του διαφοροποιημένου καρκίνου θυρεοειδούς.

Πιθανοί παθογενετικοί μηχανισμοί

Διάφορες υποθέσεις προσπαθούν να ερμηνεύσουν τη σχέση της παχυσαρκίας με τον καρκίνο του θυρεοειδούς, συμπεριλαμβανομένης της υπερινσουλιναιμίας, της παρουσίας χρόνιας, χαμηλού βαθμού φλεγμονής και του οξειδωτικού στρες, που αποτελούν κοινούς παρονομαστές της παχυσαρκίας.

Επιπροσθέτως, υπάρχουν επιδημιολογικά δεδομένα που δείχνουν μια ανεξάρτητη σχέση των επιπέδων της TSH με την παχυσαρκία, ακόμη και εν απουσία υποθυρεοειδισμού, ενώ την ίδια στιγμή οι ασθενείς με καρκίνο θυρεοειδούς έχουν, ως ομάδα, υψηλότερα επίπεδα TSH. Υπάρχουν επίσης στοιχεία που δείχνουν μια θετική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων της TSH και του σταδίου της νόσου. Δε μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο τα υψηλότερα επίπεδα της TSH, που παρατηρούνται στα υπέρβαρα και παχύσαρκα άτομα, να έχουν άμεση επίδραση στη θυρεοειδική ογκογένεση.

Επιπλέον, υπάρχουν στοιχεία που υποστηρίζουν ότι οι αδιποκίνες, όπως η λεπτίνη και η αδιπονεκτίνη, μπορεί να εμπλέκονται άμεσα. Τα επίπεδα λεπτίνης ήταν υψηλότερα σε ασθενείς με καρκίνο του θυρεοειδούς σε σύγκριση με υγιή άτομα. Η λεπτίνη και ο υποδοχέας της βρέθηκαν να υπερεκφράζονται σε κύτταρα PTC και συνδέονταν με έναν επιθετικό φαινότυπο, δηλαδή μεγαλύτερο μέγεθος όγκου και λεμφαδενικές μεταστάσεις. Η λεπτίνη επίσης φάνηκε να ενισχύει τη μετανάστευση των καρκινικών κυττάρων σε PTC.

H ισχυρότερη συσχέτιση της παχυσαρκίας με καρκίνο θυρεοειδούς στις γυναίκες θα μπορούσε να υποδηλώνει μια άμεση επίδραση των στεροειδών του φύλου στην θυρεοειδική καρκινογένεση. Υπάρχουν πειραματικά δεδομένα που υποστηρίζουν τη μιτογόνο επίδραση των οιστρογόνων σε όγκους του θυρεοειδούς, με μια μέτρια αύξηση του κινδύνου σε γυναίκες που λαμβάνουν αντισυλληπτικά από του στόματος, ο οποίος κίνδυνος μειώνεται σταδιακά μετά τη διακοπή της θεραπείας. Ωστόσο, τα κλινικά ευρήματα αφορούν στην επίδραση των εξωγενών ορμονών, ενώ ο ρόλος – αν υπάρχει – των ενδογενών στεροειδών του φύλου δεν είναι σαφώς καθορισμένος.

Αν υφίσταται σχέση αιτίου-αιτιατού μεταξύ της παχυσαρκίας και του καρκίνου του θυρεοειδούς, το πιθανότερο είναι να πρόκειται για πολυπαραγοντική σύνδεση μεταξύ των διαφόρων οδών.

Συμπεράσματα

Ο επιπολασμός του καρκίνου του θυρεοειδούς αυξάνεται και στοιχεία αρχίζουν να συσσωρεύονται ότι η παχυσαρκία είναι ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου. Αν και υπάρχει κάποια ασυμφωνία στην υπάρχουσα βιβλιογραφία, η συσχέτιση αυτή μπορεί να είναι ισχυρότερη στο γυναικείο πληθυσμό. Είναι επίσης πιθανό ότι οι αλλαγές του σωματικού βάρους κατά την πρώιμη ενήλικη ζωή θα μπορούσαν να διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στην ογκογένεση του θυρεοειδούς.

Απαιτούνται περισσότερες μελέτες για να διευκρινιστεί ο ρόλος της παχυσαρκίας στην εξέλιξη και την έκβαση του καρκίνου του θυρεοειδούς και αυξημένη ευαισθητοποίηση του κοινού. Αν η σύνδεση μεταξύ της παχυσαρκίας και του καρκίνου του θυρεοειδούς αποδειχθεί ότι είναι ισχυρή, τα προγράμματα πρόληψης της παχυσαρκίας ενδεχομένως να συνοδευτούν από μια μακροπρόθεσμη μείωση στα ποσοστά καρκίνου.

Επειδή ο διαβήτης κύησης μπορεί να βλάψει τόσο την έγκυο όσο και το έμβρυο – νεογνό, η αντιμετώπιση θα πρέπει να ξεκινάει χωρίς καθυστέρηση.

Κίνδυνοι για την έγκυο και το έμβρυο – νεογνό

Οι γυναίκες με διαβήτη κύησης διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν υπέρταση της κύησης, προεκλαμψία και να υποβληθούν σε καισαρική τομή με τις συναφείς δυνητικές νοσηρότητές τους.

Το πιο σημαντικό είναι ότι οι γυναίκες με διαβήτη κύησης έχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη αργότερα στη ζωή τους.

Προβλέπεται ότι μέχρι το 50% των γυναικών με διαβήτη κύησης θα αναπτύξουν σακχαρώδη διαβήτη 22 – 28 χρόνια μετά την εγκυμοσύνη. Η εξέλιξη σε διαβήτη τύπου 2 μπορεί να επηρεάζεται από την εθνικότητα και την συχνότητα εμφάνισης της παχυσαρκίας.

Τα μωρά των γυναικών με διαβήτη κύησης διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο μακροσωμίας, νεογνικής υπογλυκαιμίας, υπερχολερυθριναιμίας (ίκτερος), δυστοκίας των ώμων και τραύματος κατά τη γέννηση.

Ποιο είναι το όφελος της θεραπείας του διαβήτη κύησης;

Το 2005, η Αυστραλιανή Μελέτη Διαταραχής της Ανοχής στη Γλυκόζη σε Έγκυες Γυναίκες ήταν η πρώτη μεγάλης κλίμακας (1.000 γυναίκες), τυχαιοποιημένη δοκιμή θεραπείας για τον διαβήτη κύησης. Η θεραπεία (διαιτητική παρέμβαση, παρακολούθηση σακχάρου με ή χωρίς χορήγηση ινσουλίνης) συσχετίστηκε με σημαντική μείωση του ποσοστού σοβαρών επιπλοκών (περιγεννητικός θάνατος, δυστοκία ώμων και τραύματος κατά τη γέννηση, συμπεριλαμβανομένων των καταγμάτων ή της παράλυσης νεύρων). Η αγωγή μείωσε επίσης τη συχνότητα των μεγάλων, για την ηλικία κύησης (LGA, large-for-gestational-age), βρεφών από 13 έως 22% και του μεγαλύτερου από 4.000 γρ. βάρους γέννησης από 10 έως 21%. Η προεκλαμψία επίσης μειώθηκε σημαντικά με την παρέμβαση (18% έναντι 12% χωρίς παρέμβαση).

Ακολούθησε το 2009 η αναφορά από το Eunice Kennedy Shriver National Institute of Child Health and Human Development Maternal – Fetal Medicine Network μετά από  μια τυχαιοποιημένη, πολυκεντρική μελέτη της θεραπείας 958 γυναικών με ήπιο διαβήτη κύησης. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν διαφορές στη συχνότητα του πρωτεύοντος σύνθετου τελικού σημείου (περιγεννητικός θάνατος, νεογνική υπογλυκαιμία, αυξημένα επίπεδα C – πεπτιδίου στον ομφάλιο λώρο ή τραύματος κατά τη γέννηση), αρκετές σημαντικές διαφορές παρατηρήθηκαν με τη θεραπεία, συμπεριλαμβανομένων της χαμηλότερης συχνότητας LGA βρεφών (7,1% vs. 14,5%), χαμηλότερης συχνότητας βάρους γέννησης μεγαλύτερου από 4.000 γρ. (5,9% vs. 14,3%) και μειωμένης νεογνικής μάζας λίπους. Επιπλέον, η καισαρική τομή (26,9% vs. 33,8%), η δυστοκία των ώμων (1,5% vs. 4,0%) και οι υπερτασικές παθήσεις (8,6% vs. 13,6%) ήταν σημαντικά μειωμένες σε γυναίκες που υποβλήθηκαν σε θεραπεία για τον διαβήτη κύησης. Ως εκ τούτου, με βάση αυτές τις μελέτες,

οι γυναίκες, στις οποίες έχει διαγνωστεί διαβήτης κύησης, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με διατροφή και, όταν είναι απαραίτητο, με φαρμακευτική αγωγή για το όφελος τόσο του εμβρύου όσο και της μητέρας.

Θεραπευτικοί στόχοι

Η θεραπεία για τον διαβήτη κύησης έχει ως στόχο να κρατήσει τα επίπεδα σακχάρου αντίστοιχα με εκείνα των εγκύων που δεν έχουν διαβήτη κύησης. Η αρχική θεραπεία περιλαμβάνει μέτρια σωματική δραστηριότητα, διατροφικές αλλαγές, υποστήριξη από εκπαιδευτές στον διαβήτη και διαιτολόγους και παρακολούθηση του σακχάρου. Εάν το σάκχαρο δεν ελέγχεται μετά από αυτές τις πρώτες παρεμβάσεις, τότε μπορούν να χορηγηθούν φάρμακα (ινσουλίνη ή από του στόματος υπογλυκαιμικοί παράγοντες) ή να εφαρμοστεί αυξημένη επιτήρηση στην προγεννητική φροντίδα ή να γίνει κάποια αλλαγή στο σχεδιασμό του τοκετού (π.χ. καισαρική τομή).

Αν γίνεται συστηματική παρακολούθηση των επιπέδων σακχάρου, η American Diabetes Association (ADA) προτείνει τους ακόλουθους στόχους για τις γυναίκες που αναπτύσσουν διαβήτη κύησης, με περισσότερο ή λιγότερο αυστηρούς στόχους κατά περίπτωση:

Πριν από κάποιο γεύμα (προγευματικό σάκχαρο): 95 mg/dl ή λιγότερο

1 ώρα μετά το γεύμα (μεταγευματικό σάκχαρο): 140 mg/dl ή λιγότερο

2 ώρες μετά το γεύμα (μεταγευματικό σάκχαρο): 120 mg/dl ή λιγότερο

Υπάρχουν ενδείξεις από μελέτες παρατήρησης ότι όταν τα μέσα επίπεδα του σακχάρου στον διαβήτη κύησης διατηρούνται χαμηλότερα από 87 mg/dl υπάρχει μια αυξημένη πιθανότητα τα βρέφη να είναι μικρά για την ηλικία κύησης (SGA, small-for-gestational-age).

Για τις γυναίκες με προϋπάρχοντα διαβήτη τύπου 1 ή 2 που μένουν έγκυες, προτείνονται οι ακόλουθοι στόχοι βέλτιστου γλυκαιμικού ελέγχου, αν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς σημαντική υπογλυκαιμία:

Προγευματικό, πριν τον ύπνο και πρωινό σάκχαρο νηστείας: 60–99 mg/dL

Μέγιστο μεταγευματικό σάκχαρο: 100–129 mg/dL

Γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (A1C): μικρότερη από 6,0%

Πώς (πόσο συχνά) πρέπει να παρακολουθείται το σάκχαρο αίματος σε μια γυναίκα με διαβήτη κύησης;

Δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία σχετικά με τη βέλτιστη συχνότητα του ελέγχου της γλυκόζης αίματος σε γυναίκες με διαβήτη κύησης. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, η γενική σύσταση είναι για καθημερινή παρακολούθηση της γλυκόζης, τέσσερις (4) φορές ημερησίως, κατά τη νηστεία και είτε 1 ώρα είτε 2 ώρες μετά από κάθε γεύμα. Μόλις τα επίπεδα γλυκόζης της εγκύου ασθενούς ελέγχονται επαρκώς από τη διατροφή της, η συχνότητα της παρακολούθησης γλυκόζης μπορεί να ελαττωθεί ή, αντιθέτως, να αυξηθεί, αν χρειαστεί φαρμακευτική παρέμβαση.

Μεταξύ των ενηλίκων γυναικών που δεν είναι έγκυες, ο διαβήτης συχνά αντιμετωπίζεται βάσει των προγευματικών επιπέδων σακχάρου καθ’ όλη την ημέρα. Κατά την κύηση, τα αυξημένα μεταγευματικά επίπεδα γλυκόζης μπορεί να έχουν μεγαλύτερη προγνωστική αξία για την εμβρυϊκή μακροσωμία και νοσηρότητα, σε σύγκριση με τη νηστεία ή τα προγευματικά επίπεδα.

Ως εκ τούτου, οι τιμές της γλυκόζης νηστείας, από μόνες τους, δε μπορούν να προβλέψουν την ανάγκη για φαρμακευτική αγωγή.

Σε μια τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη μελέτη η οποία συνέκρινε την αξία των μεταγευματικών με τις προγευματικές μετρήσεις για την παρακολούθηση του σακχάρου των γυναικών με διαβήτη κύησης, η χρήση της μεταγευματικής (στη 1 ώρα) μέτρησης για τη διαχείριση του διαβήτη κύησης συνδέθηκε με καλύτερο γλυκαιμικό έλεγχο, χαμηλότερα ποσοστά LGA βρεφών και νεογνικής υπογλυκαιμίας, καθώς και χαμηλότερα ποσοστά καισαρικής τομής. Μια ακόμη τυχαιοποιημένη μελέτη έδειξε ότι ο γλυκαιμικός έλεγχος που βασίστηκε στις μεταγευματικές έναντι των προγευματικών επιπέδων σακχάρου, συνδέθηκε με χαμηλότερα ποσοστά προεκλαμψίας, καλύτερο γλυκαιμικό έλεγχο και μικρότερο πάχος της δερματικής πτυχής του τρικεφάλου στα νεογνά εγκύων γυναικών με προϋπάρχοντα δαιβήτη τύπου 1.

Η αξιολόγηση της γλυκόζης στο αίμα μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε σε 1 ώρα είτε 2 ώρες μετά το γεύμα, αλλά καμία μελέτη μέχρι σήμερα δεν έχει αποδείξει την υπεροχή της μιας ή της άλλης προσέγγισης. Τόσο η ADA όσο και το Αμερικανικό Κολέγιο Μαιευτήρων και Γυναικολόγων (ACOG) συνιστούν το κατώτατο όριο των 140 mg/dL στη 1 ώρα μεταγευματικά ή των 120 mg/dL στις 2 ώρες μεταγευματικά ως γλυκαιμικούς στόχους για τη μείωση του κινδύνου μακροσωμίας.

Μολονότι η κορύφωση της μεταγευματικής γλυκόζης φαίνεται να εμφανίζεται σε 69 ± 24 λεπτά και, ως εκ τούτου, δύναται να παρέχει στήριξη στον ευρέως χρησιμοποιούμενο στόχο της 1 ώρας, στην παχυσαρκία αυτή η κορύφωση εμφανίζεται καθυστερημένα. Τα συστήματα συνεχούς παρακολούθησης της γλυκόζης (CBGM, Continuous Blood Glucose Monitoring) υπήρξαν χρήσιμα για την εντόπιση προηγουμένως απαρατήρητης υπεργλυκαιμίας, αλλά δεν έχει αποδειχθεί εάν είναι οικονομικά αποδοτικά.

Ποια είναι η αξία της παρακολούθησης της “κετόνης”;

Οι γυναίκες με διαβήτη κύησης, σε μια προσπάθεια να ελέγξουν το σάκχαρό τους με τη διατροφή, μπορεί να θέσουν το μωρό τους σε κίνδυνο μέσω “κέτωσης πείνας”, συνήθως από την πολύ χαμηλή κατανάλωση υδατανθράκων. Κάποιες παλαιότερες μελέτες έχουν εγείρει την πιθανότητα τα αυξημένα κετοξέα να είναι επιβλαβή για το μωρό. Ενώ η κλινική σημασία αυτών των ευρημάτων είναι αμφίβολη, φαίνεται συνετό να βεβαιωνόμαστε ότι οι κετόνες στα ούρα είναι αρνητικές, όταν εστιάζουμε σε διατροφική θεραπεία για τον διαβήτη κύησης.

Η εξέταση ούρων για κετόνη συνιστάται επίσης σε γυναίκες με διαβήτη κύησης που παρουσιάζουν σοβαρή υπεργλυκαιμία ή απώλεια βάρους κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Η εξέταση κετόνης στο αίμα (σσ. με ειδικές ταινίες που καλύπτονται από τα ασφαλιστικά Ταμεία) είναι πιο αντιπροσωπευτικές εργαστηριακές μετρήσεις του β-υδροξυβουτυρικού οξέος.

Πηγές: American Diabetes Association (ADA), Canadian Diabetes Association (CDA), National Institute for Health and Care Excellence (NICE), American College of Obstetricians and Gynaecologists (ACOG)

Παρά το γεγονός ότι η χρήση της τεστοστερόνης αυξήθηκε κατακόρυφα μεταξύ των ηλικιωμένων ανδρών κατά την τελευταία δεκαετία, πολλοί ασθενείς φαίνεται να έχουν φυσιολογικά επίπεδα τεστοστερόνης και δεν πληρούν τις κλινικές κατευθυντήριες οδηγίες για τη θεραπεία, σύμφωνα με μια νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στην ιατρική επιθεώρηση Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism.

Η τεστοστερόνη είναι μια βασική ανδρική ορμόνη που εμπλέκεται στη διατήρηση της σεξουαλικής επιθυμίας, την παραγωγή σπέρματος και την υγεία των οστών. Δεδομένου ότι τα επίπεδα τεστοστερόνης τείνουν να μειώνονται φυσιολογικά καθώς μεγαλώνουν οι άνδρες, τα χαμηλότερα επίπεδα της ορμόνης δε σημαίνουν απαραίτητα ότι ένα άτομο έχει υπογοναδισμό. Καθώς ο πληθυσμός γερνάει και ένας αυξανόμενος αριθμός των ανδρών “παλεύουν” με την παχυσαρκία και το διαβήτη, περισσότερα άτομα μπορεί να εμφανίσουν χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης χωρίς να πληρούν τα διαγνωστικά κριτήρια ή να παρουσιάζουν συμπτώματα υπογοναδισμού.

“Κατά την τελευταία δεκαετία, οι ηλικιωμένοι και οι μέσης ηλικίας άνδρες όλο και περισσότερο υποβάλλονται σε εξετάσεις για χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης και λαμβάνουν συνταγογραφούμενα φάρμακα τεστοστερόνης, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες”, δήλωσε ένας από τους ερευνητές, ο J. Bradley Layton του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας. “Ενώ η απευθείας διαφήμιση στους καταναλωτές και η διαθεσιμότητα των βολικών gel μπορεί να οδηγεί περισσότερους άνδρες στο να αναζητήσουν θεραπεία, η μελέτη μας δείχνει ότι πολλοί από εκείνους που αρχίζουν να παίρνουν τεστοστερόνη δεν έχουν μια σαφή ιατρική ένδειξη για να το πράξουν.”

Οι τάσεις στη χρήση τεστοστερόνης μελετήθηκαν αναδρομικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο κατά την περίοδο μεταξύ 2000 και 2011. Η μελέτη εντόπισε 410.019 Αμερικανούς άνδρες και 6.858 άνδρες του Ηνωμένου Βασιλείου, που άρχισαν να παίρνουν τεστοστερόνη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Η ανάλυση έδειξε επίσης ότι περισσότεροι από 1,1 εκατομμύρια άνδρες στις ΗΠΑ και 66.000 άνδρες στο Ηνωμένο Βασίλειο εξέτασαν τα επίπεδα τεστοστερόνης τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Από το 2000, ο αριθμός των ανδρών που ξεκινούν θεραπεία τεστοστερόνης έχει σχεδόν τετραπλασιαστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ αυξάνεται μόνο κατά το ένα τρίτο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η πλειοψηφία αυτών των ασθενών δεν είχαν πρόσφατες μετρήσεις τεστοστερόνης ή είχαν εξεταστεί μόνο μία φορά πριν από την έναρξη της θεραπείας.

Οι κλινικές κατευθυντήριες οδηγίες της Αμερικανικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας για τη θεραπεία τεστοστερόνης σε ενήλικες άνδρες προτείνουν την κλινική διάγνωση της ανεπάρκειας των ανδρογόνων, ή της χαμηλής τεστοστερόνης, μόνο σε άνδρες με συμπτώματα συνεπή και κατηγορηματικά χαμηλών επιπέδων της ορμόνης.

Ενώ οι εξετάσεις τεστοστερόνης έχουν αυξηθεί σημαντικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, η μελέτη διαπίστωσε ότι οι εξετάσεις φάνηκε να είναι περισσότερο στοχευμένες στο Ηνωμένο Βασίλειο, με άλλα λόγια, οι περισσότεροι από τους άνδρες που εξετάστηκαν είχαν πράγματι χαμηλά επίπεδα της ορμόνης.

“Στις Ηνωμένες Πολιτείες, είδαμε μια σαφή τάση όπου όλο και περισσότεροι άνδρες που εξετάστηκαν είχαν, στην πραγματικότητα, φυσιολογικά επίπεδα τεστοστερόνης και μη ειδικά συμπτώματα”, δήλωσαν οι ερευνητές.

“Αυτό είναι αιτία ανησυχίας, καθώς οι έρευνες εξετάζουν πλέον και τους πιθανούς κινδύνους που συνδέονται με τη χρήση της τεστοστερόνης.”

Πηγή: Endocrine Society

Λίγο στριμωγμένοι, όχι συνωστισμένοι…, στο 3θυρο αμαξάκι, ο Ιγνάτης, η Μαρία, η Νίνο, ο Λευτέρης κι εγώ, σταματήσαμε στα πρώτα διόδια.

• “Εεεεπ, πού πάτε 5 άτομα; Τ’ αμάξι είναι 4θέσιο!”, γρύλισε ο ελεγκτής που εμφανίστηκε απ’ το πουθενά.
• “Μα, κύριε Ελεγκτά”, ψέλλισε ο Ιγνάτης, “το αυτοκίνητο διαθέτ…”.
• “Τίποτα δε διαθέτει!”, τον διέκοψε ο ελεγκτής. “Να, έχω εδώ την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και την υπογραφή του Διοικητή, σύμφωνα με τις οποίες αλλάζει από τώρα η άδεια χρήσης του αυτοκινήτου σας, από 5θέσιο σε 4θέσιο! Με γειά σας και να κατέβει αμέσως ένας από σας γιατί περιμένουν κι άλλοι στην ουρά. Α, μην ξεχάσω! Πάρτε κι αυτό το πρόστιμο για υπέρβαση του ορίου επιβατών και μπορείτε να το πληρώσετε εντός 10ημέρου με 50% έκπτωση! Για σας δουλεύουμε!”

Κάπως έτσι, η διοίκηση του ΕΟΠΥΥ αποφάσισε να βάλει πλαφόν στη φαρμακευτική συνταγογράφηση. Το 80% της αντίστοιχης δαπάνης του περσινού έτους σημαίνει, πολύ απλά, ότι το 20% των συμπολιτών μας δε θα μπορέσουν να πάρουν τα, απαραίτητα γι’ αυτούς, φάρμακα. 1 στους 5 γείτονες, φίλους, συγγενείς μας δε θα έχει πρόσβαση στη θεραπεία του. Γιατί έτσι αποφασίσαμε, βρε αδερφέ!

Όποιος πρόλαβε, τον Κύριον είδε!

Δώσαμε, τέλος! Τι σημασία έχει αν είσαι νέος ή παλιός γιατρός, αν είσαι ΕΣΥτης ή συμβεβλημένος ή απλά πιστοποιημένος, όπως έσπευσαν οι συνδικαλιστές των γιατρών αρχικά να διαχωρίσουν, ενθυμούμενοι, κατόπιν εορτής, και τον ασθενή – πολίτη;

Το 80% σπεύσατε! Για τους υπόλοιπους θα μεριμνήσει η αρχιεπισκοπή, ο σύλλογος και το κανάλι των “όλοι μαζί, μπορούΝε”, καθώς και οι κάθε λογής αυτόκλητοι φιλάνθρωποι.

80% είναι αυτό, μη θέλουμε ΚΑΙ την πίτα ολόκληρη ΚΑΙ τον σκύλο χορτάτο. Ήμαρτον! Πρωτογενές πλεόνασμα δε ζητούσαμε;

Κι ενώ ο/η Εισαγγελέας είναι απασχολημένος/η στα δαιδαλώδη μονοπάτια των εξωχώριων ξεπλένηδων, ο εγχώριος “θεριστής”, που ονομάζεται “συγκυβέρνηση”, αλωνίζει ανενόχλητος.

Κι εσύ, φίλη και φίλε, που απολαμβάνεις την άνεση του καινούριου σου 4θέσιου, ξέρεις τι σε περιμένει στα επόμενα διόδια…