Μια νέα μελέτη έρχεται να προσφέρει σημαντική βοήθεια στους Ενδοκρινολόγους ως προς την επιλογή της βέλτιστης αρχικής δόσης λεβοθυροξίνης (LT4 ή, κοινώς, Τ4) στις έγκυες γυναίκες που ανακαλύπτονται, για πρώτη φορά, με υποθυρεοειδισμό.

Παρόλο που οι πρόσφατες κατευθυντήριες οδηγίες δίνουν τους στόχους της TSH κατά την εγκυμοσύνη, οι δόσεις της λεβοθυροξίνης που απαιτούνται για την επίτευξη των επιπέδων αυτών δεν καθορίζονται, ίσως, με σαφήνεια σημειώνουν οι ερευνητές.

“Η νέα μελέτη παρέχει στον Ενδοκρινολόγο ακριβή προσανατολισμό σχετικά με το πώς να προσεγγίσει τη θεραπεία εγκύων με υποθυρεοειδισμό που διαγιγνώσκεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης“.

Ο Dr Abalovich και οι συνεργάτες του εξηγούν ότι, ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι o κλινικός υποθυρεοειδισμός στην εγκυμοσύνη θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, οι συνιστώμενες δόσεις λεβοθυροξίνης για τη συγκεκριμένη ένδειξη ποικίλλουν και βασίζονται σε γνώμες ειδικών. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και στην περίπτωση του υποκλινικού υποθυρεοειδισμού που εμφανίζεται σε περίπου 2 – 3% των κυήσεων”.

“Οι περισσότερες μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι

όταν ο υποκλινικός υποθυρεοειδισμός δεν αντιμετωπίζεται μπορεί να προκαλέσει μαιευτικές επιπλοκές για τη μητέρα και το έμβρυο,

συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που υποδεικνύουν μια πιθανή αρνητική επίδραση στη νευρο-διανοητική ανάπτυξη του παιδιού, αν και αυτό κάπως αμφισβητείται”, συμπληρώνουν.

Οι υφιστάμενες κατευθυντήριες οδηγίες συνιστούν τα επίπεδα της ΤSH να είναι ίσα ή χαμηλότερα από 2,5 mIU/L για το πρώτο τρίμηνο της κύησης και ίσα ή χαμηλότερα από 3 mIU/L για τα επόμενα τρίμηνα.

Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να προσπαθήσει να εντοπίσει τις κατάλληλες αρχικές δόσεις λεβοθυροξίνης για την ομαλοποίηση των επιπέδων TSH σε γυναίκες με προσφάτως διαγνωσθέντα υποθυρεοειδισμό, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Οι ερευνητές εξέτασαν αναδρομικά 77 γυναίκες, ηλικίας 18 έως 45 ετών, με υποθυρεοειδισμό που ανακαλύφθηκε πρόσφατα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Συνολικά 64 γυναίκες είχαν υποκλινικό υποθυρεοειδισμό:

• 31 γυναίκες είχαν TSH μεγαλύτερη από 2,5 mIU/L στο 1ο τρίμηνο (ή μεγαλύτερη από 3 mIU/L στο 2ο & 3ο τρίμηνο) έως 4,2 mIU/L (ομάδα 1α) και
• 33 γυναίκες είχαν TSH μεγαλύτερη από 4,2 mIU/L μέχρι 10 mIU/L (ομάδα 1β).

Οι υπόλοιπες 13 γυναίκες είχαν κλινικό υποθυρεοειδισμό, δηλαδή TSH μεγαλύτερη από 10 mIU/L (ομάδα 2).

Όλες οι έγκυες υποβλήθηκαν σε θεραπεία με λεβοθυροξίνη το συντομότερο αφότου διαγνώστηκε ο υποθυρεοειδισμός και παρακολουθήθηκαν κάθε 4 έως 6 εβδομάδες. Η δόση της λεβοθυροξίνης κρίθηκε επαρκής, όταν τα επίπεδα της TSH ήταν χαμηλότερα από 2,5 mIU/L το 1ο τρίμηνο (ή χαμηλότερα από 3 mIU/L στα επόμενα τρίμηνα).

Τα αρχικά επίπεδα της TSH θα πρέπει να κατευθύνουν τη δόση της λεβοθυροξίνης.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι δόσεις λεβοθυροξίνης που απαιτούνται για να επιτευχθούν τα επίπεδα – στόχοι της TSH ποικίλλουν σημαντικά, ανάλογα με τα αρχικά επίπεδα της TSH.

Η τελικώς κατάλληλη δόση λεβοθυροξίνης συνέπεσε με την αρχική στο 89% των γυναικών με υποκλινικό υποθυρεοειδισμό και στο 77% των γυναικών με κλινικά έκδηλο υποθυρεοειδισμό. Μόνο στο 11 και 23% αντίστοιχα απαιτήθηκαν αναπροσαρμογές. Αφού συνταγογραφήθηκε η κατάλληλη δόση, ο βιοχημικός ευθυρεοειδισμός επιβεβαιώθηκε σε περίπου ίδιο αριθμό εβδομάδων τόσο σε εγκύους με έκδηλο υποθυρεοειδισμό (κατά μέσο όρο σε 5,3 εβδομάδες) όσο και σε εκείνες με υποκλινικό υποθυρεοειδισμό (6 εβδομάδες).

Η υπέρταση της κύησης ήταν η πιο συχνή επιπλοκή στον υποκλινικό υποθυρεοειδισμό και σημειώθηκε σε ποσοστό 7,8% των γυναικών αυτών. Δεν υπήρχαν αποβολές ή πρόωροι τοκετοί.

“Όταν ο υποθυρεοειδισμός ανακαλύπτεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, προτείνουμε την έναρξη της θεραπείας με τις ακόλουθες δόσεις λεβοθυροξίνης: 1,20 μg/kg/ημέρα για υποκλινικό υποθυρεοειδισμό με TSH χαμηλότερη από 4,2 mIU/L, 1,42 μg/kg/ημέρα με TSH μεγαλύτερη από 4,2 έως 10, και 2,33 μg/kg/ημέρα για κλινικό υποθυρεοειδισμό”, σημειώνουν οι ερευνητές.

“Με την προσέγγιση αυτή, οι έγκυες θα επιτύχουν άμεσα κατάσταση ευθυρεοειδισμού, αποφεύγοντας αναπροσαρμογές της δόσης και, κατά πάσα πιθανότητα, μαιευτικούς κινδύνους”, καταλήγουν.

Ευχαριστούμε!

Ο λόγος (πηλίκο) της συστολικής πίεσης του αίματος στον αστράγαλο προς την πίεση του βραχίονα, που ονομάζεται επίσης σφυροβραχιόνιος δείκτης (το σφυρό = ο αστράγαλος)(ankle – brachial index, ABI), έχει ιδιαιτερότητες που έχουν εδραιώσει τη μέτρησή του στην πρωτοβάθμια περίθαλψη και την ιατρική του καρδιαγγειακού συστήματος.

Ο σφυροβραχιόνιος δείκτης θεωρείται σήμερα ως ένας από τους ευρύτερα διαθέσιμους δείκτες αθηροσκλήρωσης και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον προσδιορισμό του καρδιαγγειακού κινδύνου ενός ατόμου. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους αγγειακούς δείκτες (π.χ., το πάχος του έσω-μέσου χιτώνα της καρωτίδας ή την ταχύτητα του σφυγμικού κύματος της αορτής), ο σφυροβραχιόνιος δείκτης είναι επίσης ένα διαγνωστικό εργαλείο για τη διάγνωση της περιφερικής αρτηριακής νόσου (ΠΑΝ) των κάτω άκρων.

Αυτή η διπλή ιδιαιτερότητα πολλαπλασιάζει τις ευκαιρίες και τις συνθήκες για τη χρήση του, αλλά η ερμηνεία του εξαρτάται από την ένδειξη εφαρμογής της μεθόδου, δηλ. είτε πρόκειται για μια εξέταση επιβεβαίωσης της ΠΑΝ μετά από κλινική υποψία είτε εκτίμησης του καρδιαγγειακού κινδύνου σε ασυμπτωματικά άτομα ελεύθερα κλινικής καρδιαγγειακής νόσου.

Η συστολική αρτηριακή πίεση (ΣΑΠ) είναι μεγαλύτερη στον αστράγαλο απ’ ό,τι στον βραχίονα.

Η κυματομορφή της αρτηριακής πίεσης ενισχύεται καθώς ταξιδεύει περιφερικά από την καρδιά, με αποτέλεσμα την προοδευτική αύξηση της συστολικής αρτηριακής πίεσης και τη μείωση της διαστολικής πίεσης. Τόσο η ανάκλαση των ηχητικών κυμάτων όσο και οι μεταβολές του πάχους των τοιχωμάτων των αγγείων μπορεί να συμβάλλουν στην ενίσχυση της ΣΑΠ στα κάτω άκρα.

Υπάρχουν αναφορές ότι ο σφυροβραχιόνιος δείκτης είναι μεγαλύτερος σε ψηλότερα άτομα, λόγω της προοδευτικής αύξησης της ΣΑΠ στα κάτω άκρα όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση από την καρδιά. Έχει φανεί επίσης ότι ο ΑΒΙ είναι ελάχιστα μεγαλύτερος στους άνδρες απ’ ό,τι στις γυναίκες, ανεξάρτητα από το σωματικό ύψος.

Προκειμένου να βελτιωθεί η ευρεία χρήση του ABI, η Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία (ΑΗΑ) εξέδωσε μια επιστημονική δήλωση για την προτυποποίηση της μεθοδολογίας για τη μέτρηση, τον υπολογισμό και την ερμηνεία του ABI. Οι διάφορες πτυχές της μεθοδολογίας εκτίμησης του σφυροβραχιόνιου δείκτη δεν ήταν μόνο η αξιολόγηση της ικανότητάς του για τη διάγνωση ΠΑΝ ή την εκτίμηση του καρδιαγγειακού κινδύνου, αλλά και η επαναληψιμότητα των διαφόρων τρόπων μέτρησης.

Πώς γίνεται η μέτρηση του σφυροβραχιόνιου δείκτη;

H τεχνική προσδιορισμού της πίεσης είναι σύντομη (διαρκεί συνήθως λιγότερο από 15 λεπτά). Βασίζεται στη χρήση μιας συνεχούς κύματος συσκευής Doppler (μεγέθους τσέπης) και τον προσδιορισμό της επανεμφάνισης της ροής του αίματος κατά το αργό ξεφούσκωμα της περιχειρίδας του πιεσόμετρου που έχει τοποθετηθεί πάνω από τον αστράγαλο (βλ. εικόνα). Ο ασθενής πρέπει να έχει ξεκουραστεί τουλάχιστον 5-10 λεπτά, να μην έχει καπνίσει τουλάχιστον 2 ώρες πριν την εξέταση και να είναι ξαπλωμένος.

Η συστολική πίεση της οπίσθιας κνημιαίας αρτηρίας και της ραχιαίας αρτηρίας του ποδός θα πρέπει να μετρώνται σε κάθε πόδι και η υψηλότερη από τις δύο θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως αριθμητής του ΑΒΙ. Ο παρονομαστής καθορίζεται από την υψηλότερη από τις 2 μετρήσεις της συστολικής πίεσης που λαμβάνονται ξεχωριστά για κάθε βραχίονα, με την ίδια μέθοδο.

Ο σφυροβραχιόνιος δείκτης θα πρέπει να καθορίζεται για κάθε πόδι ξεχωριστά κατά τη διάρκεια της διάγνωσης και αξιολόγησης της περιφερικής αρτηριακής νόσου.

Αντίθετα, κατά την αξιολόγηση του καρδιαγγειακού κινδύνου του ατόμου θα πρέπει να χρησιμοποιείται ο χαμηλότερος σφυροβραχιόνιος δείκτης μεταξύ των δύο σκελών.

Οι “φυσιολογικές τιμές” του ABI κυμαίνονται από 1,10 έως 1,40.

Θεωρείται ότι ο καρδιαγγειακός κίνδυνος αυξάνεται όσο ο ΑΒΙ πέφτει κάτω από το 1,10 ή αυξάνεται πάνω από το 1,40.

Στην τελευταία περίπτωση, οι αρτηρίες στους αστραγάλους μπορούν να θεωρηθούν ως “αφύσικα σκληρές”, συνήθως λόγω της παρουσίας ασβεστώσεων. Αυτή η κατάσταση εμποδίζει την ακριβή εκτίμηση της προσβεβλημένης αρτηρίας, ενώ εκτιμάται ότι σε 50% αυτών των περιπτώσεων υπάρχει αποφρακτική νόσος, η οποία χρήζει διερεύνησης με άλλες τεχνικές (π.χ. απεικονιστικές μεθόδους).

Ακόμη, ασθενείς με κλινικά εγκατεστημένη καρδιαγγειακή νόσο που έχουν χαμηλό ΑΒΙ παρουσιάζουν μεγαλύτερο κίνδυνο σε σύγκριση με ασθενείς με καρδιαγγειακή νόσο και φυσιολογικό ΑΒΙ.

Το όριο για τη διάγνωση της περιφερικής αρτηριακής νόσου (ΠΑΝ) είναι το 0,90. Ωστόσο, τιμές μεταξύ 0,80 και 1,00 απαιτούν επανάληψη της μέτρησης για να βελτιωθεί η ακρίβεια της μεθόδου. Επίσης, ένας “φυσιολογικός” σφυροβραχιόνιος δείκτης δεν αποκλείει με βεβαιότητα την ΠΑΝ και χρειάζεται περαιτέρω έλεγχος αν υπάρχει ισχυρή κλινική υποψία (ειδικά στην περίπτωση της διαλείπουσας χωλότητας σε ασθενείς με παράγοντες κινδύνου).

Ως ένας από τους φθηνότερους και πλέον διαθέσιμους δείκτες αθηροσκλήρωσης, η μέτρηση του σφυροβραχιόνιου δείκτη είναι μια ιδιαίτερα χρήσιμη μέθοδος για την εκτίμηση του καρδιαγγειακού κινδύνου στην πρωτοβάθμια περίθαλψη.

Πηγή: Circulation

Θα πρέπει να προτείνουμε συμπληρώματα βιταμίνης Β12 σε ασθενείς που λαμβάνουν μετφορμίνη;

Η μετφορμίνη (Glucophage® ή γενόσημo) είναι μια πρώτης γραμμής θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 που μειώνει αποτελεσματικά τη γλυκόζη και έχει ένα καλό μακροπρόθεσμο ιστορικό ασφάλειας. Η μετφορμίνη προσφέρει επίσης το σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα περισσότερα αντιδιαβητικά φάρμακα ότι βελτιώνει την καρδιαγγειακή νοσηρότητα και θνητότητα, είναι οικονομική και η χρήση της έχει εδραιωθεί παγκοσμίως και με βάση τις κατευθυντήριες οδηγίες.

Ένα μειονέκτημα της μετφορμίνης είναι η επίδρασή της στην απορρόφηση της βιταμίνης Β12. Παρά το γεγονός ότι η ιδιότητα της μετφορμίνης να μειώνει τα επίπεδα της Β12 έχει περιγραφεί, το ενδιαφέρον για την ανάγκη ελέγχου για ανεπάρκεια της Β12 είναι πιο πρόσφατο.

Η ανεπάρκεια βιταμίνης Β12 εκτιμάται σε ποσοστό έως 30% των ασθενών με διαβήτη που λαμβάνουν μετφορμίνη.

Ο κίνδυνος για ανεπάρκεια βιταμίνης Β12 αυξάνεται με την ηλικία του ασθενούς, τη δόση και τη διάρκεια της χρήσης μετφορμίνης.

Ταυτόχρονες καταστάσεις, όπως η ανεπαρκής διαιτητική πρόσληψη, η οποία είναι συχνή μεταξύ των χορτοφάγων και όσων κάνουν κατάχρηση αλκοόλ, και η δυσαπορρόφηση λόγω ατροφικής γαστρίτιδας, η κακοήθης αναιμία, η χρόνια παγκρεατίτιδα και η κοιλιοκάκη μπορεί να αυξήσουν περαιτέρω τον κίνδυνο για ανεπάρκεια της βιταμίνης Β12. Ο συνδυασμός μετφορμίνης με αναστολείς της αντλίας πρωτονίων (φάρμακα κατά του έλκους και της γαστρίτιδας) έχει αναφερθεί ότι έχει αθροιστική επίδραση στον κίνδυνο για ανεπάρκεια της βιταμίνης Β12.

Η βιταμίνη Β12 συνδέεται με μεγαλοβλαστική αναιμία και νευρολογικές συνέπειες, όπως η πολυνευροπάθεια, που μπορεί να μιμείται διαβητική νευροπάθεια, και γνωστική εξασθένηση. Οι ασθενείς με διαβήτη έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για γνωστική εξασθένηση συγκριτικά με τους ασθενείς χωρίς διαβήτη. Μεταξύ των ασθενών με διαβήτη, οι ασθενείς που λαμβάνουν μετφορμίνη μπορεί να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για γνωστική εξασθένηση συγκριτικά με τους ασθενείς που δε λαμβάνουν μετφορμίνη.

Η βιταμίνη Β12 είναι απαραίτητη για τη σύνθεση του DNA και της μυελίνης και είναι ένας συμπαράγοντας στην παραγωγή της μεθειονίνης από την ομοκυστεΐνη , η οποία έχει συνδεθεί με τη γνωστική εξασθένηση. Είναι, επίσης, απαραίτητη για την μετατροπή του μεθυλομαλονικού οξέος (ΜΜΑ), ενός οργανικού οξέος με πιθανές νευροτοξικές ιδιότητες, σε σουκινυλο – συνένζυμο Α (ένα ενδιάμεσο στον κύκλο του Krebs). Τόσο η ομοκυστεΐνη όσο και το ΜΜΑ συσσωρεύονται όταν υπάρχει ανεπάρκεια βιταμίνης Β12. Οι προτεινόμενοι μηχανισμοί για τη γνωστική εξασθένηση που συνδέονται με την ανεπάρκεια βιταμίνης Β12 περιλαμβάνουν την ανεπαρκή μεθυλίωση στο κεντρικό νευρικό σύστημα, τη συσσώρευση της ομοκυστεΐνης και/ή του ΜΜΑ και την απομυελίνωση της λευκής ουσίας.

Όταν υπάρχει υποψία ανεπάρκειας βιταμίνης Β12 πρέπει να αξιολογούνται τα επίπεδα ΜΜΑ, τα επίπεδα ομοκυστεΐνης ή και τα δύο. Η μέτρηση των επιπέδων της βιταμίνης Β12 στον ορό συχνά παράγει τόσο ψευδώς αρνητικά όσο και ψευδώς θετικά αποτελέσματα και μπορεί να είναι αναξιόπιστη για τη διάγνωση. Η ανεπάρκεια βιταμίνης Β12 μπορεί να αντιμετωπιστεί με από του στόματος συμπληρώματα ή ενδομυϊκές ενέσεις, ανάλογα με τον τύπο και τη σοβαρότητα της ανεπάρκειας.

Ο έλεγχος για την ανεπάρκεια βιταμίνης Β12 φαίνεται λογικός για τους ενήλικες ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη, ειδικά εκείνους που λαμβάνουν μετφορμίνη. Η χορήγηση συμπληρωμάτων βιταμίνης Β12 θα πρέπει να εξετάζεται σε ασθενείς που λαμβάνουν μετφορμίνη, ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους, καθώς και σε άτομα με κίνδυνο για μειωμένη διαιτητική απορρόφηση Β12 και σε ασθενείς οι οποίοι έχουν λάβει μετφορμίνη για αρκετά χρόνια.

Πηγή: Medscape, Diabetes Research and Clinical Practice

Γράφει η Κατερίνα Λυμπεροπούλου, Διαιτολόγος- Διατροφολόγος, M.Sc.

Το γρήγορο και εύκολο αδυνάτισμα αποτελεί για πολλούς μεγάλο δέλεαρ και κυρίως γι’ αυτούς που δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ουσιαστικές και μακροπρόθεσμες αλλαγές στον τρόπο ζωής τους.

Σε αυτούς συνήθως απευθύνονται διάφορες «ανορθόδοξες» δίαιτες αδυνατίσματος που συνήθως έχουν ως αποτέλεσμα γρήγορη επαναφορά του βάρους, αίσθημα αποτυχίας, αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία και φυσικά σπατάλη χρημάτων. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από τις κατηγορίες αυτών των διαιτών και πού βασίζεται η κάθε μία:

Δίαιτες με μαγικά τρόφιμα, π.χ. «του γκρέιπφρουτ», «της λαχανόσουπας». Αυτές οι μέθοδοι αποδίδουν ιδιότητες καύσης του σωματικού λίπους σε συγκεκριμένα τρόφιμα και προτείνουν συχνή κατανάλωσή τους έως και μονοφαγία με αυτά. Στην πραγματικότητα κανένα τρόφιμο δεν έχει λιπολυτικές ιδιότητες. Δίαιτες αυτού του τύπου στερούν την ποικιλία και την επάρκεια στη διατροφή καθώς τρώγοντας μόνο από αυτά το άτομο στερείται πολλών θρεπτικών συστατικών από άλλα τρόφιμα. Το αδυνάτισμα έρχεται ως συνέπεια της μειωμένης θερμιδικής πρόσληψης λόγω αποκλεισμού ομάδων τροφίμων και λόγω της απέχθειας που αναπτύσσεται στα εν λόγω «μαγικά» τρόφιμα με αποτέλεσμα το άτομο να τρώει όλο και λιγότερο.

Δίαιτες χαμηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες και υψηλής περιεκτικότητας σε πρωτεΐνη: από τις πρώτες και πιο γνωστές είναι η «δίαιτα Atkins». Παρέχουν αρχικά μέχρι 20 γραμμάρια υδατανθράκων και στη συνέχεια μέχρι 50 ενώ, ενδεικτικά, με βάση τα πρότυπα τη μεσογειακής διατροφής, μια δίαιτα 2000 θερμίδων περιλαμβάνει τουλάχιστον 250 γρ. Αποκλείουν πολλά τρόφιμα κυρίως αμυλούχα, φρούτα και λαχανικά. Τα μεγάλα ποσά πρωτεΐνης που παρέχουν αυξάνουν το αίσθημα του κορεσμού και προκαλούν απώλεια υγρών από το σώμα στην οποία οφείλεται και η μεγάλη απώλεια βάρους. Επιπλέον, η έλλειψη υδατανθράκων προκαλεί κέτωση, μια μεταβολική διαδικασία που καταστέλλει την όρεξη. Αυτού του τύπου οι δίαιτες έχουν παροδικό αποτέλεσμα ενώ παράλληλα αυξάνουν τον καρδιαγγειακό κίνδυνο λόγω της αυξημένης περιεκτικότητάς τους σε ζωικό λίπος.

Δίαιτες με πολλές φυτικές ίνες και πολύ λίγες θερμίδες: πρόκειται για τον αντίποδα της προηγούμενης κατηγορίας. Παρέχουν δηλαδή μικρά ποσά πρωτεΐνης αφού στηρίζονται στη μεγάλη κατανάλωση φυτικών τροφίμων. Οι φυτικές ίνες συγκρατούν πολύ νερό κατά την πέψη δημιουργώντας κορεσμό. Επίσης, τρόφιμα με πολλές φυτικές ίνες (ολικής άλεσης, όσπρια, φρούτα, λαχανικά) έχουν λίγες θερμίδες αναλογικά με τον όγκο τους. Έτσι, θεωρητικά τρώει κανείς μεγάλη ποσότητα φαγητού με λίγες θερμίδες και χορταίνει. Παρόλα αυτά, πρόσληψη φυτικών ινών πέρα του φυσιολογικού (25-38 γρ/ ημέρα για τους ενήλικες) μπορεί να προκαλέσει απόφραξη του εντέρου ή και αφυδάτωση αν δεν καταναλώνεται επιπλέον νερό. Πρέπει λοιπόν να υπάρχουν σε μια δίαιτα απώλειας βάρους αλλά χωρίς υπερβολές.

Δίαιτες με βάση την ομάδα αίματος: βασίζονται στην ύπαρξη ενώσεων πρωτεϊνικής φύσης στα τρόφιμα οι οποίες ονομάζονται λεκτίνες και οι οποίες υποτίθεται πως όταν έρθουν σε επαφή με το αίμα μιας συγκεκριμένης ομάδας αίματος προκαλούν την αντίδραση του σώματος και το «μπλοκάρισμα» του μεταβολισμού. Η αλήθεια είναι ότι οι λεκτίνες υπάρχουν σε διάφορα τρόφιμα, όμως απενεργοποιούνται κατά την παρασκευή του φαγητού ενώ μάλιστα το σώμα διαθέτει προσαρμοστικούς μηχανισμούς για την επιβίωση σε ξένες προς αυτό ουσίες. Οι δίαιτες που βασίζονται σε αυτή τη θεωρία καταλήγουν στον αποκλεισμό τροφίμων και για αυτό το λόγο είναι ανεπαρκείς.

Δίαιτες πολύ χαμηλών θερμίδων, μόνο με υγρά: παρέχουν έως 800 θερμίδες την ημέρα υπό τη μορφή υγρών υποκατάστατων γευμάτων. Είναι ιδιαίτερα ελλιπείς και επικίνδυνες. Πρέπει να γίνονται μόνο υπό ιατρική επίβλεψη για συγκεκριμένες παθολογικές καταστάσεις και για μικρό χρονικό διάστημα. Επίσης έχει αποδειχθεί ότι οδηγούν σε μικρή απώλεια σωματικού λίπους και σε πολύ μεγάλη απώλεια μυϊκής μάζας. Η μη κανονική σύσταση της τροφής δε δίνει τη δυνατότητα εκπαίδευσης του ατόμου σε ένα σωστό τρόπο διατροφής.

Άλλες μέθοδοι «χωρίς δίαιτα»: παθητική γυμναστική με ηλεκτρόδια που «καίνε» το λίπος σε στοχευμένα σημεία του σώματος, κρέμες αδυνατίσματος κ.ά. Η αλήθεια είναι ότι ο λιπώδης ιστός αποτελεί αποθήκη ενέργειας η οποία χρησιμοποιείται από το σώμα όταν υπάρχει ανάγκη (έλλειψη ενέργειας λόγω υποθερμιδικής δίαιτας, αυξημένες ανάγκες λόγω άσκησης). Άλλες μέθοδοι όπως ζελατίνες/ ζώνες αδυνατίσματος κατά τη διάρκεια της άσκησης ώστε να αυξάνεται η εφίδρωση είναι εκτός από ανούσιες και επικίνδυνες. Η απώλεια βάρους είναι ουσιαστικά απώλεια ιδρώτα και το βάρος επανέρχεται άμεσα με τη φυσιολογική ενυδάτωση. Αποτελούν δε επικίνδυνες τακτικές αφού η αφυδάτωση που προκαλείται μπορεί να οδηγήσει σε θερμοπληξία.

Συμπερασματικά, μια μέθοδος απώλειας βάρους πρέπει να σας υποψιάζει όταν:

• Απαιτεί την κατανάλωση συγκεκριμένων τροφίμων με «μαγικές» ιδιότητες
• Απαγορεύει την κατανάλωση συγκεκριμένων τροφίμων ή μιας ολόκληρης ομάδας τροφίμων
• Περιλαμβάνει ασυνήθιστες ποσότητες τροφίμων ή περίεργους συνδυασμούς
• Υπόσχεται γρήγορη απώλεια βάρους
• Ισχυρίζεται ότι δε χρειάζεται σωματική άσκηση

Φαίνεται ότι η προσπάθεια απώλειας βάρους με μια από τις παραπάνω ή και άλλες ανορθόδοξες μεθόδους που κυκλοφορούν σε αφθονία, μπορεί να είναι από απλώς αναποτελεσματική έως και επικίνδυνη για την υγεία.

Το βασικότερο τους μειονέκτημα είναι ότι δεν προάγεται η διατροφική αγωγή, η εκμάθηση δηλαδή του σωστού τρόπου χειρισμού της τροφής μέσα από μια ισορροπημένη και σωστά σχεδιασμένη διατροφή απώλειας βάρους.

Έτσι, το άτομο δεν καταφέρνει να αλλάξει τις κακές συνήθειες που προκάλεσαν την αύξηση του βάρους και ξαναμπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο αύξησης και μείωσής του από την αρχή, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο την υγεία του. Η απόφαση λοιπόν να χάσει κανείς τα περιττά κιλά του πρέπει να συνοδεύεται από συνειδητή προσπάθεια να αλλάξει τις συνήθειές του μη προσφεύγοντας σε μαγικές και πρόσκαιρες λύσεις.

Βιβλιογραφία
Du H, Feskens E. Dietary determinants of obesity. Acta Cardiol. 2010 Aug;65(4):377-86.

Sacks FM, Bray GA, Carey VJ et al. Comparison of weight-loss diets with different compositions of fat, protein, andcarbohydrates. N Engl J Med. 2009 Feb 26;360(9):859-73.

Πηγή: nutriscience.gr