Οι έγκυες με νόσο του θυρεοειδούς βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο για επιπλοκές, όπως η προεκλαμψία ή ο πρόωρος τοκετός, επιβεβαιώνουν τα ευρήματα μιας νέας αναδρομικής μελέτης που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism.

“Αν και γνωρίζουμε από προηγούμενες μελέτες ότι τα νοσήματα του θυρεοειδούς σχετίζονται με επιπλοκές της κύησης, αυτή η μελέτη είναι η μεγαλύτερη μέχρι τώρα – πάνω από 220.000 κυήσεις,” δήλωσε η επικεφαλής των ερευνητών Tuija Männistö, MD, από τα National Institutes for Health (ΝΙΗ) και το Eunice Kennedy Shriver National Institute of Child Health and Human Development (NICHD), στο Rockville του Maryland.

Το μέγεθος της μελέτης επέτρεψε στους ερευνητές να εξετάσουν σπάνιες συνθήκες, εξήγησε. “Ήμασταν σε θέση να δούμε σπάνιες επιπλοκές της εγκυμοσύνης … και σπάνιες ασθένειες του θυρεοειδούς. Βρήκαμε ότι ο υποθυρεοειδισμός – που οφείλεται σε αυτοάνοση νόσο ή χειρουργική επέμβαση -, αλλά και ο υπερθυρεοειδισμός σχετίζονται με επιπλοκές της κύησης, όπως υπέρταση, καρδιοπάθειες, πρόωρο τοκετό και πρόκληση τοκετού, ενώ ο υποθυρεοειδισμός συσχετίστηκε επίσης με διαβήτη κύησης και καισαρικές τομές.”

“Το πιο νέο εύρημα ήταν ότι τόσο ο υποθυρεοειδισμός όσο και ο υπερθυρεοειδισμός συσχετίστηκαν με πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα εισαγωγής στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ),” πρόσθεσε.

Οι γιατροί πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι σημαντικό να παρακολουθούν προσεκτικά τις μέλλουσες μητέρες με νόσο του θυρεοειδούς, καθώς οι γυναίκες χρειάζονται κατάλληλα επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών για να υποστηρίξουν μια υγιή εγκυμοσύνη.

Οι ερευνητές ανέλυσαν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες που γέννησαν την περίοδο 2002-2008. Εντόπισαν 223.512 εγκυμοσύνες, όπου οι γυναίκες γέννησαν ένα μόνο παιδί, συμπεριλαμβανομένων 216.901 γυναικών που δεν είχαν διαγνωστεί με νόσο του θυρεοειδούς.

Σε σύγκριση με τις γυναίκες που δεν είχαν νόσο του θυρεοειδούς, τα άτομα με πρωτοπαθή υποθυρεοειδισμό είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν προεκλαμψία, διαβήτη κύησης, πρόωρο τοκετό, πρόκληση τοκετού ή καισαρική τομή. Ήταν επίσης διπλάσιες πιθανότητες να γίνουν εισαγωγή στη ΜΕΘ.

Οι γυναίκες με υπερθυρεοειδισμό είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν προεκλαμψία, πρόωρο τοκετό ή/και πρόκληση τοκετού. Ήταν, επίσης, σχεδόν 4 φορές πιο πιθανό να γίνουν εισαγωγή στη ΜΕΘ.

Οι γυναίκες με ιατρογενή υποθυρεοειδισμό (δηλ. χειρουργική αφαίρεση του θυρεοειδούς ή προηγούμενη λήψη ραδιενεργού ιωδίου) είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν αποκόλληση του πλακούντα, οπίσθια προβολή ή/και να υποβληθούν σε καισαρική τομή.

Οι ερευνητές σημείωσαν ότι δεν είχαν πρόσβαση στα δεδομένα θεραπείας, έτσι δεν μπορούσαν να καθορίσουν εάν η επαρκής θεραπεία του θυρεοειδούς θα μπορούσε να μετριάσει τα παραπάνω αποτελέσματα.

“Είναι απαραίτητη η συνέχιση της έρευνας για να διακρίνουμε αν οι γυναίκες με θυρεοειδοπάθεια στην κύηση έχουν υψηλότερο κίνδυνο επιπλοκών λόγω της ίδιας της ασθένειας ή αν η θεραπεία μπορεί πραγματικά να αποτρέψει τις αρνητικές εκβάσεις.”

Πηγή: Medscape

CHICAGO – Ο φαρμακευτικός παράγοντας sorafenib (Nexavar™, Bayer HealthCare Pharmaceuticals) θα μπορούσε να γίνει το πρώτο νέο φάρμακο για τον μεταστατικό καρκίνο θυρεοειδούς, εδώ και 40 χρόνια, και να ανοίξει ένα νέο πεδίο στην Ογκολογία, λέει ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που παρουσιάστηκε στην Ετήσια Συνάντηση της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας.

“Μέχρι τώρα, οι ασθενείς με καρκίνο θυρεοειδούς δεν έχουν έρθει ακόμη στην Ογκολογία, διότι δεν υπήρχε καμία θεραπεία γι’ αυτούς”, σχολίασε ο Marcia Brose, MD, PhD, Επίκουρος Καθηγητής Ωτορινολαρυγγολογίας και Χειρουργικής Κεφαλής και Τραχήλου στο Abramson Cancer Center της Ιατρικής Σχολής Perelman στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania, Philadelphia. “Προηγουμένως, ο καρκίνος θυρεοειδούς γενικά αντιμετωπιζόταν από Ενδοκρινολόγους, επειδή η Ογκολογία δεν είχε αποτελεσματικές θεραπείες σε ασθενείς που ήταν ανθεκτικοί στο ραδιενεργό ιώδιο.”

“Ο καρκίνος θυρεοειδούς έχει τη φήμη ότι είναι ένας “«καλός καρκίνος», επειδή μπορεί εύκολα να θεραπευτεί”,

πρόσθεσε, “αλλά αυτό ισχύει μόνο για το 90% των ασθενών, ενώ στο άλλο 10%, τελικά ο καρκίνος θα τους σκοτώσει. Εάν η χειρουργική επέμβαση δεν μπορεί πλέον να προσφέρει και ο όγκος δεν προσλαμβάνει ραδιενεργό ιώδιο, η συνολική επιβίωση πέφτει περίπου στα 2,5 – 3 χρόνια.”

“Είναι πλέον πολύ σημαντικό για τους γιατρούς που βλέπουν αυτούς τους ασθενείς να τους παραπέμπουν εγκαίρως σε Ογκολόγο διότι τώρα υπάρχει θεραπεία, ενώ για τους Ογκολόγους, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι τώρα έχουμε μία θεραπεία και ελπίζουμε ότι τα δεδομένα από τη μελέτη θα οδηγήσουν στην έγκριση του φαρμάκου”, είπε ο Dr. Brose.

Ο Dr. Brose παρουσίασε τα αποτελέσματα από μια κλινική δοκιμή φάσης 3, γνωστή ως DECISION, σε 417 ασθενείς με προχωρημένο, ανθεκτικό στο ραδιενεργό ιώδιο, διαφοροποιημένο καρκίνο του θυρεοειδούς. Τα αποτελέσματα δείχνουν μια σημαντική βελτίωση στη διάμεση επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου (PFS*, progression-free survival)  στην ομάδα που έλαβε sorafenib (10,8 μήνες) σε σύγκριση με την ομάδα του εικονικού φαρμάκου (5,8 μήνες).

“Το sorafenib έχει χρησιμοποιηθεί εκτός ενδείξεων (off label) για το σκοπό αυτό”, σημείωσε o Dr. Brose, “αλλά ορισμένοι γιατροί δεν είναι άνετοι να συνταγογραφούν εκτός ενδείξεων. Αλλά τα στοιχεία από μια κύρια μελέτη φάσης 3 που δεν είναι απλά θετικά, αλλά εξαιρετικά σημαντικά – ο διπλασιασμός, δηλ. της PFS – ελπίζουμε ότι θα βοηθήσουν περισσότερο τους γιατρούς να αισθάνονται άνετα με τη συνταγογράφηση.”

Η χημειοθεραπεία δεν είναι αποτελεσματική

“Η συμβατική κυτταροτοξική χημειοθεραπεία δεν ήταν αποτελεσματική στην αντιμετώπιση των διαφοροποιημένων καρκίνων του θυρεοειδούς, παρά τη σημαντική τοξικότητα”, σχολίασε ο Zhao Yujie, MD, PhD, Επίκουρος Καθηγητής Ογκολογίας στο Roswell Park Cancer Institute της Νέας Υόρκης.

“Αυτή η τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο, μελέτη φάσης 3 επιβεβαίωσε τα αποτελέσματα προηγούμενης μελέτης φάσης 2, αλλά και έδειξε στατιστικά σημαντική βελτίωση της PFS επιβίωσης κατά 5 μήνες σε σύγκριση με την ομάδα του εικονικού φαρμάκου”, είπε ο Dr. Zhao, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη.

Ο Dr. Zhao σημείωσε ότι επειδή και στο 1/3 των ασθενών που έλαβαν εικονικό φάρμακο παρατηρήθηκε σταθεροποίηση της νόσου για 6 μήνες ή περισσότερο, έχει σημασία η ορθή επιλογή των ασθενών που χρειάζονται τη θεραπεία.

Τι είναι το sorafenib;

Το sorafenib αναστέλλει το ένζυμο της RAF κινάσης, η οποία είναι ένα κρίσιμο συστατικό της σηματοδοτικής οδού RAF / MEK / ERK  που ελέγχει την κυτταρική διαίρεση και τον πολλαπλασιασμό, και επίσης αναστέλλει τον σηματοδοτικό καταρράκτη VEGFR-2/PDGFR-beta . Έχει εγκριθεί για τη θεραπεία του ηπατοκυτταρικού καρκινώματος και του προχωρημένου καρκινώματος νεφρού.

Ποια ήταν τα αποτελέσματα της μελέτης;

Το κύριο τελικό σημείο της μελέτης ήταν η επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου, η οποία εκτιμήθηκε κάθε 8 εβδομάδες. Δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία περιελάμβαναν τη συνολική επιβίωση, το ποσοστό ανταπόκρισης (πλήρης και μερική ανταπόκριση) και την ασφάλεια των φαρμάκων.

Η ιστολογία των όγκων ήταν 57% θηλώδη, 25% θυλακιώδη και 10% ελάχιστα διαφοροποιημένα καρκινώματα θυρεοειδούς, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία (96%) των ασθενών είχαν μεταστατική νόσο. Οι πιο συχνές μεταστάσεις ήταν στους πνεύμονες (71%), τους λεμφαδένες (40%) και τα οστά (14%).

Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι το sorafenib ελάττωσε το ρυθμό εξέλιξης της νόσου κατά 42% (PFS, αναλογία κινδύνου 0,58, p <0.0001).

Η διάμεση συνολική επιβίωση δεν έχει ακόμη επιτευχθεί σε κανένα σκέλος της μελέτης, ενώ το 70% των ασθενών με εικονικό φάρμακο έχουν ήδη αρχίσει να λαμβάνουν sorafenib. Όλες οι αναφερόμενες περιπτώσεις ανταπόκρισης ήταν μερικές – 12,2% στην ομάδα του sorafenib έναντι 0,5% για το εικονικό φάρμακο (p <0.0001). Σταθερή νόσος ≥ 6 μήνες παρουσίασαν το 42% και 33%, αντίστοιχα.

Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες στο σκέλος του sorafenib περιλαμβάνουν αντίδραση του δέρματος στα χέρια και τα πόδια, διάρροια, αλωπεκία, εξάνθημα/απολέπιση, κόπωση, απώλεια βάρους και υπέρταση. Υπήρξε 1 θάνατος σε κάθε σκέλος της μελέτης που αποδόθηκε στη χρήση του sorafenib.

Πώς θα γίνει η επιλογή των ασθενών;

“Υπάρχει μια τεράστια ακάλυπτη ανάγκη για μια αποτελεσματική θεραπεία σε ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο θυρεοειδούς”, δήλωσε η Lori Wirth, MD, ο οποίος προσεγγίστηκε από το Medscape Medical News για σχολιασμό. “Αν και πρόκειται για μια σχετικά σπάνια νόσο, οι ασθενείς ζουν για χρόνια με αυτήν, οπότε υπάρχει ένας αρκετά μεγάλος πληθυσμός που χρήζει θεραπείας”.

«Αυτή ήταν μια θετική μελέτη, και πιστεύω ότι θα πρέπει να υιοθετηθεί ως πρότυπο περίθαλψης στον πληθυσμό αυτό,” είπε η Dr. Wirth, Ιατρικός Διευθυντής στο Center for Head and Neck Cancers, Massachusetts General Cancer Center, Boston. Ωστόσο, επισήμανε ότι αυτή η μελέτη σχεδιάστηκε για ασθενείς με προχωρημένη, μεταστατική νόσο. “Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια προειδοποίηση για τον ενθουσιασμό από αυτά τα αποτελέσματα», είπε.

“Υπήρξε τοξικότητα που σχετίζεται με αυτή τη θεραπεία, συνεπώς μπορεί αυτή να μην είναι κατάλληλη για κάθε ασθενή.”

Σημείωσε επίσης ότι ορισμένοι ασθενείς θα έχουν ένα χαμηλό φορτίο νόσου και θα είναι ασυμπτωματικοί. “Η εξέλιξη της νόσου μπορεί να μη συμβεί για λίγο, και ενώ με το sorafenib μπορεί να συρρικνωθεί ο όγκος, μπορεί να επηρεαστεί η ποιότητα ζωής τους. Οι ασθενείς με μεγάλο φορτίο όγκου, καθώς και εκείνοι με συμπτώματα, θα χρειαστούν θεραπεία και μπορούμε να δικαιολογήσουμε τις παρενέργειες,” εξήγησε η Dr. Wirth. “Αλλά πρέπει να γίνει διάκριση του ποιος πρέπει να αντιμετωπιστεί και ποιος όχι.”

Πηγή: Medscape

*Η επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου [PFS] ορίζεται ως ο χρόνος από την ημέρα της τυχαιοποίησης μέχρι την ημέρα ακτινολογικής εξέλιξης της νόσου.

PHOENIX, Arizona, Η.Π.Α. – Μόνο στους μισούς από τους ασθενείς με υπερχοληστερολαιμία συνεστήθη έλεγχος της λειτουργίας του θυρεοειδή αδένα, έδειξε μια νέα μελέτη που παρουσιάστηκε στο Ετήσιο Συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικών Ενδοκρινολόγων (AACE) από την Devina Willard, MD,του Boston Medical Center, της Μασαχουσέτης.

Ο υποθυρεοειδισμός (δηλ. η υπολειτουργία του θυρεοειδούς αδένα) είναι μια σημαντική δευτερογενής αιτία αυξημένης ολικής και LDL χοληστερόλης. Σε περιπτώσεις κλινικού υποθυρεοειδισμού, η θεραπεία υποκατάστασης με λεβοθυροξίνη συχνά ομαλοποιεί τα επίπεδα χοληστερόλης. Για το λόγο αυτό, οι κατευθυντήριες οδηγίες από αρκετές επιστημονικές εταιρείες συνιστούν έλεγχο για υποθυρεοειδισμό.

Κάθε άτομο με αυξημένα επίπεδα LDL χοληστερόλης ή άλλης μορφής υπερλιπιδαιμία πρέπει να υποβάλλεται σε κλινική ή εργαστηριακή αξιολόγηση για να αποκλειστεί δευτερογενής δυσλιπιδαιμία πριν την έναρξη υπολιπιδαιμικής θεραπείας.

Στις αιτίες της δευτερογενούς δυσλιπιδαιμίας περιλαμβάνονται ο διαβήτης, ο υποθυρεοειδισμός, η αποφρακτική ηπατική νόσος, η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια καθώς και φάρμακα που αυξάνουν την LDL χοληστερόλη και μειώνουν την HDL χοληστερόλη (προγεσταγόνα, αναβολικά στεροειδή και κορτικοστεροειδή).

Η νέα αυτή μελέτη σχεδιάστηκε για να προσδιοριστεί το ποσοστό της τήρησης των κατευθυντήριων γραμμών από τους γιατρούς της πρωτοβάθμιας περίθαλψης. “Το ποσοστό 50% του προσυμπτωματικού ελέγχου είναι λίγο περίεργο. Παρόλο που οι οδηγίες από το NCEP σημειώνουν ότι η δυσλειτουργία του θυρεοειδούς πρέπει να περιλαμβάνεται στη  διαφορική διάγνωση κάθε νεοεμφανιζόμενης δυσλιπιδαιμίας, στην καθιερωμένη κλινική πρακτική φαίνεται συχνά να αγνοούνται”, είπε η ερευνήτρια.

Είναι σημαντικό να θεραπεύεται η υποκείμενη αιτία της υπερλιπιδαιμίας.

Οι ερευνητές αξιολόγησαν διαγράμματα από ασθενείς ηλικίας 18 ετών και άνω με επίπεδα ολικής χοληστερόλης 200 mg/dL και άνω ή/και LDL χοληστερόλης 160 mg/dL και άνω, που παρακολουθήθηκαν στα εξωτερικά ιατρεία του Boston Medical Center μεταξύ 2003-2011. Ασθενείς που είχαν προηγουμένως λάβει υπολιπιδαιμική αγωγή ή φάρμακα για το θυρεοειδή αποκλείστηκαν από τη μελέτη.

Από τους 8.795 ασθενείς που διαγνώσθηκαν με υπερχοληστερολαιμία, ελέγχθηκαν τα επίπεδα της θυρεοτρόπου ορμόνης (TSH) μόνο στο 49%. 151 είχαν επίπεδα TSH μεγαλύτερα από 5 mIU/L και 74 είχαν επίπεδα TSH πάνω από 10 mIU/L. Από τους 225 ασθενείς με επίπεδα της TSH ανώτερα των 5 mIU/L (σ.σ. επίπεδα ανώτερα του φυσιολογικού, δηλ. ενδεικτικά υπολειτουργίας του θυρεοειδούς), περίπου οι μισοί (50,7%) έλαβαν θεραπεία με λεβοθυροξίνη.

Από αυτούς 114 ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με λεβοθυροξίνη, τα 3/4 δε χρειάστηκαν κάποιο υπολιπιδαιμικό φάρμακο εντός 1 έτους, πιθανώς λόγω του ότι η διόρθωση του υποθυρεοειδισμού τους είχε ως αποτέλεσμα τη βελτίωση του λιπιδαιμικού τους προφίλ και τη διόρθωση της δυσλιπιδαιμίας, είπε η ερευνήτρια.

Οι κλινικές επιπτώσεις από τα ευρήματα της μελέτης είναι ο προσδιορισμός μιας θεραπεύσιμης αιτίας της δυσλιπιδαιμίας και η ελάττωση του ενδεχόμενου κόστους της μακροχρόνιας αντιμετώπισης της υπερχοληστερολαιμίας σε πολλά άτομα, καθώς και η μείωση του κινδύνου για καρδιαγγειακά συμβάματα.

Πηγή: Medscape

Η συχνότητα εμφάνισης του καρκίνου του θυρεοειδούς έχει αυξηθεί κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών. Μερικοί αποδίδουν το γεγονός αυτό στην εκτεταμένη χρήση των υπερηχογραφημάτων και της παρακέντησης (FNA) των μικρών όζων του θυρεοειδούς. Ωστόσο, υπήρξε επίσης αύξηση των καρκίνων του θυρεοειδούς που ήταν μεγαλύτεροι από 4 cm, κάτι που θα μπορούσε κανείς εύκολα να ανακαλύψει κλινικά.

Υπάρχει έντονη συζήτηση σχετικά με το κατά πόσον η αυξημένη επίπτωση καρκίνου του θυρεοειδούς είναι μια πραγματική αύξηση ή οφείλεται στην εντατική εφαρμογή διαγνωστικών και ανιχνευτικών μεθόδων.

Η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας είναι πιθανό να συνδέεται με την κοινωνικοοικονομική κατάσταση (SES, socioeconomic status). Για να διερευνήσουν τη συμβολή των διαγνωστικών – ανιχνευτικών μεθόδων στις πρόσφατες αυξήσεις της συχνότητας εμφάνισης του καρκίνου του θυρεοειδούς, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τέξας των ΗΠΑ συνέκριναν τις τάσεις στην εμφάνιση καρκίνου του θυρεοειδούς μεταξύ περιοχών χαμηλής και υψηλής κοινωνικοοικονομικής κατάστασης στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια των 3 τελευταίων δεκαετιών.

Μέθοδοι

Οι γεωγραφικές περιοχές σταθμίστηκαν με ένα μέσο δείκτη του εισοδήματος των νοικοκυριών. Για τη στάθμιση της δυνατότητας πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, οι περιοχές χωρίστηκαν σε 2 κατηγορίες: αυτές που βρίσκονταν κοντά σε μια μητροπολιτική περιοχή και αυτές που βρίσκονταν πιο μακριά. Στη συνέχεια, οι εν λόγω περιοχές χωρίστηκαν σε τεταρτημόρια με βάση τα οικονομικά δεδομένα.

Οι ερευνητές δημιούργησαν ένα σύνθετο δείκτη της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης (SES) που περιλαμβάνει: το κόστος ζωής προσαρμοσμένο στο μέσο εισόδημα των νοικοκυριών, το ποσοστό του πληθυσμού με τουλάχιστον δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το ποσοστό του πληθυσμού με ασφαλιστική κάλυψη.

Αποτελέσματα

Η βάση δεδομένων περιελάμβανε 49.819 ασθενείς με καρκίνο του θυρεοειδούς μεταξύ 1980-2008. Η κατανομή των δεικτών της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης υποδηλώνει ότι οι ασθενείς με καρκίνο του θυρεοειδούς έτειναν να διαμένουν σε περιοχές με υψηλότερο δείκτη SES από το μέσο όρο του πληθυσμού των ΗΠΑ.

Μεταξύ των ασθενών με καρκίνο του θυρεοειδούς, το 95% ήταν από περιοχές που βρίσκονται μέσα ή κοντά σε αστικά κέντρα.

Σε περιοχές με υψηλό σύνθετο δείκτη SES, η αύξηση στην επίπτωση καρκίνου ήταν μέτρια κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, αλλά πιο έντονη μετά το 1996. Αντίθετα, σε κομητείες με χαμηλό σύνθετο δείκτη SES, η συχνότητα εμφάνισης καρκίνου θυρεοειδούς αυξήθηκε μέτρια, αλλά σταθερά, καθ ‘όλη τη διάρκεια της μελέτης.

Η επίπτωση καρκίνου του θυρεοειδούς όλων των μεγεθών αυξήθηκε (1,1 έως 2 cm, 2 έως 4 cm, και > 4 cm) σε όλα τα τεταρτημόρια του δείκτη SES sτο χρονικό διάστημα 1980-2010.

Οι αυξήσεις στην επίπτωση καρκίνου του θυρεοειδούς ήταν παρόμοιες τόσο στις μητροπολιτικές επαρχίες όσο και σε περιοχές μακριά από τα αστικά κέντρα.

Συμπεράσματα

Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες και η πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη δεν εξηγούν την αυξανόμενη συχνότητα εμφάνισης του καρκίνου του θυρεοειδούς. Συνεπώς, είναι πιθανό να υπάρχει μια πραγματική αύξηση στη συχνότητα εμφάνισης καρκίνου του θυρεοειδούς.

Πηγή: Clinical Thyroidology